Κάποτε στο Grepolis.

[8EAGENHS]

[8ea]Αρένα του διαγωνισμού Κάποτε στο Grepolis.
Εδώ θα δημοσιεύσετε τα έργα σας και θα εκθέσετε σχόλια και απορίες.[/8ea]

 

[DeletedUser13481]

ΠΩΣ ΘΑ ΕΚΛΕΧΘΕΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ;

 

[8EAGENHS]

[8ea]Παρακαλώ να γίνονται ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους δεν υπάρχουν στην εκφώνηση της άσκησης.[/8ea]

 

[DeletedUser14918]

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ.

Βρισκόμαστε στις 18.7.15

Αστραπες,βροντες,δυνατοι ανεμοι κ πελώρια κυματα χτυπουν το καταρτι του αποικιακου μου...Εγω ο στρατηγος *Αρχάγγελος* μεγας κατακτητης κ ισχυρος αυτοκρατορ εχω ανοιξει πανια για τον νεο αγνωστο κοσμο Byzandium..Ενω η θαλασσα ηρεμουσε ακουσα εναν ναυτη να φωναζει ΣΤΕΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΣΤΕΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ προσοχη κατεβαστε τα πανια....Αμεσως διαταζω να κατεβασουνε τα πανια κ να βγαλουνε τα κουπια...Τα μαστιγια επεφταν σαν βροντη πανω στα κορμια των ηττημενων σκλαβων κ αυτη με αγκομαχητα μας φερνανε πιο κοντα σε αυτο το γλυκο πραμα που λεγεται στερια υστερα απο τοσους μηνες στην αλμυρα της θαλασσας..Μολις πατησαμε το στερεο εδαφος..Ξαφνου..ΒΡΟΧΗ απο βελη ξεσκιζουνε τους οπλιτες κ τους ξιφομαχους μου..Αμεσως διαταζω τους εκσφενδονιστες κ τους καταπελτες απο τις τριηρεις να ανταπωδοσουνε τα πυρα...Η σκηνη ηταν απλα τρομακτικη κ δυσκολα ξεχνιεται...φλεγομενα βελη κ πελωριες μπαλες φωτιας ξεχυνονταν απο τις στρατιες μου κ επεφταν πανω στον εχθρο που αμεσως το ηθος τους διαλυθηκε κ τραπηκαν σε φυγη στα γειτονικα αγροτικα χωρια..Στο βαθος ειδα μια πολη με 0 τειχος χωρις συμμαχους χωρις λαβαρο μονο με εθνοφρουρα...Η διαταγη τοτε ηταν απλη.....ΕΠΙΘΕΣΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ...Οποιος προκαλεσει κ σταθει αντιμετωπος με τον *Αρχάγγελος* κ τις αγγελικες στρατιες του θα παρει μια μικρη γευση απο την αιματοβαμμενη πολη Που ευκολα την ξεριζωσα απο την σαρκα του κοσμου Byzandium...ΠΡΟΣΕΧΕ ΓΙΑΤΙ ΙΣΩΣ Η ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ...

ΜΕ ΑΙΜΑ Κ ΤΙΜΗ

*Αρχάγγελος* :h

 

[DeletedUser14919]

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ...

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ GREPOLIS, ΑΓΑΠΗΤΕ ΕΓΓΟΝΕ, ΕΓΙΝΕ ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΧΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ 2 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Η ΕΠΙΤΗΘΕΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΜΑΖΙ ΜΕ 50 ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥΣ ΑΦΟΥ Η ΠΟΛΗ ΑΥΤΗ ΛΑΤΡΕΥΕ ΤΟΝ ΔΙΑ. Η ΑΜΥΝΟΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΕΙΧΕ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟ ΣΤΡΑΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΧΘΡΙΚΗ ΠΟΛΗ ΑΛΛΑ ΕΙΧΕ ΤΟ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟ ΚΑΙ ΨΗΛΟ ΤΕΙΧΟΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Η ΕΠΙΤΗΘΕΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΙΘΜΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΟΥΤΕ ΟΙ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΙ ΝΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΝ. Ο ΕΠΙΤΗΘΕΜΕΝΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΗΤΑΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΗΞΕΡΕ ΠΩΣ ΑΝ ΔΙΑΛΥΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΣΙΓΟΥΡΗ ΝΙΚΗ! Ο ΑΜΥΝΟΥΜΕΝΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΕΙΧΕ ΠΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΟΞΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΤΟΞΟΤΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΟΙ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ. ΟΛΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΤΗΘΕΜΕΝΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΟΝΟ 20 ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΙ ΕΝΩ Η ΑΜΥΝΟΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΕΙΧΕ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΚΑΙ 15 ΤΟΞΟΤΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ! Ο ΕΠΙΤΗΘΕΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΣΩΖΕ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΤΟΥ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΦΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΟΜΕΝΗ ΠΟΛΗ. Ο ΔΙΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΡΙΞΕ ΕΝΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΡΑΥΝΟ ΣΤΟ ΠΙΟ ΕΥΑΛΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ ...ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΟΙ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΕΣΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ 2 ΚΑΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΙΣΧΥ ΤΟΥ ΚΕΡΑΥΝΟΥ!!! ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ 2 ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΙΩΣΑΝ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΟΞΟΤΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΠΛΕΟΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΕΝΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΥΝΗΓΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΠΙΤΗΘΕΜΕΝΟ ΑΡΧΗΓΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΓΛΙΤΩΣΕ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΥΟΘΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΔΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΥΧΗΘΗΚΕ ΝΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΝΕ ΜΕ ΤΟ 1/10 ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ ΤΟΞΟΤΕΣ ΓΙΑ ΑΜΥΝΑ. Ο ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΣΕ ΤΟΥΣ 18 ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΧΤΙΣΕ ΕΝΑ ΑΓΑΛΜΑ ΥΨΟΥΣ 18 ΜΕΤΡΩΝ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ!!! Ο ΕΠΙΤΗΘΕΜΕΝΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕ ΑΡΜΑΤΑ! ΟΣΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ, ΕΓΓΟΝΕ ΜΟΥ, ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΤΟΞΟΤΕΣ ΠΟΥ ΕΞΟΝΤΩΣΑΝ ΤΟΥΣ 2 ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΜΑΣ ΘΕΑΣ ΤΗΝ ΑΡΤΕΜΗ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΚΟΜΑ ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΥ ΔΑΝΙΣΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!

ditsoy007

 

[DeletedUser8628]

Κάποτε στο Grepolis...
στα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι ευημερούσαν. Άφθονο κρασί έρεε στις κούπες των ξιφομάχων, τοξοτών, μεθυσμένοι ιππείς και άρματα τα κάνανε μαντάρα στους δρόμους, εκσφενδονιστές έπαιζαν πεντόβολα, οπλίτες τραγουδούσαν, οι θεόσταλτοι έκαναν τους καταπέλτες skateboard και οι μυθικές μονάδες δεν σταματούσαν να τρώνε φαγητά. Και οι θεοί τους ζήλεψαν! Πως μπορούν να γλεντάνε? αναρωτήθηκαν! Πολεμικό παιχνίδι είναι! μονολογούσαν... Πήραν τις δυνάμεις τους, τα όπλα τους, επηρέασαν άρπυες, μέδουσες, μαντιχώρες και μινώταυρους, λεναίες ύδρες και κύκλωπες, κένταυρους και πήγασους, κέρβερους και ερινύες, καλυδώνιους κάπρους και γρύπες! κι έτσι φίλοι μου, θεοί και παληκάρια γίνανε μαλλιά κουβάρια!!!

 

[DeletedUser14921]

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ

Κάποτε στο Grepolis οι βασιλιάδες των πόλεων ήτανε και αυτοί θεόσταλτοι. Κάποια μέρα όμως κάτι τρομερό συνέβη! Κάποιοι θεόσταλτοι προσπάθησαν να κυριαρχήσουν ανάμεσα στους θεούς. Όπως ήταν λογικό όμως οι θεόσταλτοι έχασαν και εξορίστηκαν από τον Όλυμπο. Μετά από πολύ καιρό αφού οι Θεόσταλτοι κατάλαβαν το λάθος τους ζήτησαν συγνώμη από τους θεούς. Εδώ ξεκινάει το Grepolis όπως το ξέρουμε εμείς. Οι θεοί κήρυξαν τους θεόσταλτους,Βασιλιάδες, και τους έδωσαν μια πόλη για να κυριαρχεί ο καθένας. Καθώς η πόλη σας ακμάζει θα κερδίζει "πόντους" με τους οποίους θα σας αξιολογούμε. Οι 100 καλύτεροι θα ξαναγίνουν θεόσταλτοι και ο 1ος καλύτερος θα γίνει και αυτός Θεός. Αυτά ήταν τα λόγια των θεών. Καθώς όμως οι βασιλιάδες δεν ήθελαν να χάσουν την επαφή τους με τους θεούς ζήτησαν κάτι τελευταίο. Έκαναν παράκληση στους θεούς να τους βοηθήσουν με τον αγώνα τους για την επιστροφή στον Όλυμπο. Έτσι και έγινε. Οι θεοί θα βοηθούσαν τους Βασιλιάδες μόνο αν κερδίσουν την εύνοια τους. Κατά την Διάρκεια όμως έγιναν και κάποιες σκοτεινότερες και πιο ύπουλες προτάσεις από άλλους θεούς. Ο Άδης, ο θεός του κάτω κόσμου, προσφέρθηκε να βοηθήσει και αυτός τους βασιλιάδες, με απώτερο σκοπό να φτάσει τον στόχο του. Να προκαλέσει ταραχή στον Όλυμπο. Η Άρτεμις, η θεά του κυνηγιού, ήθελε να βοηθήσει με απώτερο σκοπό να σώσει τα ζώα από την απειλή των επικίνδυνων προς την φύση ανθρώπων. Θα καταφέρουν οι βασιλιάδες να φτάσουν στον Όλυμπο σαν θεόσταλτοι και ένας από αυτούς ως Θεός η όχι; Η απάντηση βρίσκετε στο GREPOLIS

 

[DeletedUser14925]

Ειχε ηδη καμποσες ωρες που το σκοταδι ειχε αγκαλιάσει την οικουμένη. Μια νύχτα που μόνο ήρεμη δεν θα την έλεγε κανείς. Μιας και η φύση, επηρεασμένη θαρρείς από την ταραχή των ανθρώπων, επέλεξε να εκτονώσει την ανυσηχία της μέσα από μια καταιγίδα. Και ενώ οι αστραπές ξένοιαστες μοιάζουν να παίζουν μεταξύ τους κρυφτό μέσα στην αντάρα της καταιγίδας, καθώς εμφανίζονται και χάνονται στιγμιαία μέσ' το σκοτάδι, ένας άντρας καβαλώντας το άλογο του κατευθύνεται προς το στρατόπεδο. Το πρόσωπο του έχει λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά και μία γαμψή μύτη. Πάνω από τη μύτη του δεσπόζουν δύο ατρόμητα πράσινα μάτια, που έρχονται σε αντίθεση με τα μαύρα μαλλιά του που καλλύπτουν το μέτωπο του.Ήταν νέος και ρωμαλέος μα όλη αυτή η καταιγίδα, ο δυνατός άνεμος καθώς και το βάρος της στρατιωτικής στολής τον έχουν κουράσει. Είναι κάτι παραπάνω από εξαντλημένος μα συνεχίζει ακάθεκτος. Πρέπει να παραδώσει αυτό το μύνημα στο βασιλειά και είναι αποφασισμένος να το κάνει.

Μέσα στην βασιλική σκηνή πέντε άντρες γύρω στα πενήντα χρόνια ο κάθε ένας, κουβέντιαζαν για τις στρατηγικές τους κινήσεις όντας σκυμμένοι πάνω από τους χάρτες του νησού τους. Αναμέσα τους ξεχώριζε ένας άντρας με καστανά μαλλιά και καστανά μάτια. Ήταν ο πιο σκεπτικός και ο πιο λιγομήλιτος ανάμεσα στους υπόλοιπους. Περισσότερο άκουγε και παρατηρούσε τους υπόλοιπους τέσσερις να διαφωνούν και να μαλλώνουν μεταξύ τους. Μια σκέψη βάραινε το μυαλό του, "αυτός θα ήταν που θα έπαιρνε την τελική απόφαση, από αυτόν κρεμόταν η τύχη ολόκληρου του νησιού"."Ναι, αυτός θα αποφάσιζε για τις ζωές άλλων, αυτός ήταν ο βασιλιάς". Ξαφνικά οι σκέψεις διακόπηκαν από ένα χλιμίντρισμα αλόγου, "ποιος άραγε τολμούσε να διακόπτει τη σύσκεψη του βασιλέα με τους στρατιωτικούς του συμβούλους", σκέφτηκε. Πριν καν προλάβουν να σηκωθούν οι πέντε άντρες από το τραπέζι εισήλθε στη σκήνη ένας στρατιώτης. Ήταν νέος, ρωμαλέος, είχε μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια. "Μεγαλειότατε, σας φέρνω μια ευχάριστη είδηση από το παλάτι", είπε ο νεαρός άντρας. "Μίλα λοιπόν", πρόσταξε ο βασιλιάς. "Η γυναίκα σας γέννησε, μεγαλειότατε, αποκτήσατε γιο και διάδοχο", ανακοίνωσε ο αγγελιοφόρος. Στο άκουσμα αυτής της είδησης επεφημίες ακούστηκαν στην σκηνή και όλοι οι άντρες, ακόμα και οι πιο ταπεινοί, συνεχάρηκαν τον βασιλιά. Σε αντίθεση με την χαρούμενη όψη του βασιλιά στην ψυχή του είχε απλωθεί βαθιά θλίψη. "Τι ειρωνία να γεννιέται ο γιος και διάδοχος μου την ημέρα που οι εχθροί μου είναι έτοιμοι να αποβιβαστούν με τον πολυάριθμο στρατό τους στο νησί μου και να διαλύσουν το βασίλειο μου;", αναρωτήθηκε. " Άραγε τι μέλλον θα ξημερώσει γι αυτόν αύριο", ψυθίρισε.

Τριάντα χρόνια αργότερα ένας άντρας τριαντάρης με ψηλό ανάστημα και πλούσια καστανά μαλλιά βηματίζει πέρα δώθε μέσα στην σκήνη. Τα φλογερά καστανά του μάτια γεμάτα ευφυία περιστρέφονται εξετάζοντας την σκηνή. Η στάση του προδίδει ότι από το μυαλό του παιρνούν χίλιες σκέψεις και ότι αυτό τις εξετάζει με μια αξιομνημόνευτη ψυχραιμία. Ξαφνικά ο βηματισμός του σταμάτησε. Το μυαλό του βασανίζονταν από μια σκέψη " Οι ίδιοι εχθροί που βάδισαν ενάντια στον πατέρα μου βαδίζουν τώρα ενάντια σε μένα. Από τότε που νίκησαν τον πατέρα μου και διέλυσαν το βασίλειο του δεν έχουν σταματήσει να αποκτούν δύναμη. Κι έτσι τριάντα χρόνια μετά την ήττα του πατέρα μου οι εχθροί του δυνατότεροι όσο ποτέ βαδίζουν για να εξαφανίσουν τον τελευταίο υπολογίσιμο εχθρό τους. Το δημοκρατικό κράτος που με εξέλεξε μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς αρχιστράτηγο. Ήδη έχουν χαράξει πορεία για την πρωτεύουσα του κράτους μου, έχοντας τον τετραπλάσιο στρατό από τον δικό μας. Δεν θα επιτρέψω να ξανακαταστρέψουν την ζωή μου.", σκέφτηκε ο καστανός άντρας. Μετά από λίγο τα έξυπνα μάτια του άστραψαν. Ναι είχε βρει την πολυπόθητη ιδέα, ένα ευφυές στρατήγημα. Επεξεργάστηκε για λίγο την ιδέα του όντας σιωπηλός και αποτραβηγμένος από τους υπόλοιπους. Κάθως επεξεργάζοταν το σχέδιο του, άκουγε δύο από τους συμβούλους του να διαφωνούν έντονα για το αν θα έπρεπε να κλειστούν στα τείχη της πόλης τους ή να οχυρωθούν σε μία πλεονεκτική θέση για να αμυνθούν. Ξάφνου γυρίζει προς το μέρος τους, "Θα επιτεθούμε εμείς" τους λέει, ξαφνιάζοντας έτσι και τους δύο συμβούλους του. Αφού τους εξήγησε το σχέδιο του και το βελτιώσε μαζί με τους σε κάποια σημεία αποφάσισε να το πραγματοποιήσει. Έτσι λοιπόν το επόμενο πρώι ενώ προέτοιμάζονταν για την επίθεση αγωνία και ανασφάλεια τον κυρίευσε. "Είχε άραγε το σχέδιο του πιθανότητες επιτυχίας; Θα επιβίωνε αυτή τη μάχη;". Μόλις άκουσε το σάλπισμα μονομιάς διέκοψε τις σκέψεις του και βγήκε από τη σκήνη για να πάει στη θέση του και να οδηγήσει το στρατό στη μάχη. Αντικρίζοντας τον αντίπαλο στρατό αναφώνησε "Επίθεση".

"Και; Και τι έγινε;" ρώτησε το μικρό αγόρι, βγάζοντας έτσι τον παππού του από την δίνη των αναμνήσεων." Και αυτή αγόρι μου ήταν η πρώτη μου νίκη. Ο στρατός τους διαλύθηκε, εμείς είχαμε λίγες απώλειες. Μετά ανταπαντήσαμε με μια εκστρατεία την οποία ηγήθηκα εγώ ο ίδιος. Και αποτέλεσμα ήταν να καταστρέψω την αυτοκρατορία τους και πάνω στα ερρείπια να χτίσω το ισχυρότερο και μεγαλύτερο κράτος που είδε ποτέ αυτός ο κόσμος. Κι έτσι καθώς συλλογιόταν το κράτος του, που εκτείνονταν σε όλη την οικουμένη, η καρδιά του έπαψε να χτυπά κι έτσι ο ένδοξος αυτός άνδρας, που αντάξιο του η οικομενή δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά, χάθηκε για πάντα.

The End

Σειριος Σταρκ

 

[DeletedUser]

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Το νεκρό είναι νεκρό . Έτσι ξεκινά η ιστορία των βασιλείων του κόσμου μας . 'Ολα ξεκινησαν πριν από 8.000 χρόνια όταν ο Άδης ο θεός των νεκρών αποφάσισε να κάνει πόλεμο στον κόσμο των ζωντανών και να απλώσει το σκοτάδι , τον θάνατο και τον ατέλειωτο Χειμώνα σε όλο τον κόσμο. Συγκέντρωσε έναν τεράστιο στρατό από νεκραναστημένους απέθαντους και με τους πιστούς υπηκόους και αξιωματικούς του , τους Νεκρούς Οδοιπόρους , εξαπέλυσε την τρομερή του επίθεση από τον παγωμένο Βορρά στα Βασίλεια όλου του κόσμου , απλώνοντας έναν μακρύ χειμώνα που διήρκεσε 7 δεκαετίες , όσο ο πόλεμος των ζωντανών με τους νεκρούς μαινόταν . Μετά από πάρα πολλά χρόνια και τον χαμό πολλών ψυχών , οι Νεκροί Οδοιπόροι ηττήθηκαν και υποχώρησαν στο Βορρά παίρνοντας μαζί τους την Νύχτα που είχε απλωθεί , και πολλοί νόμιζαν ότι εξαφανίστηκαν . Σήμερα , η ιστορία των Νεκρών Οδοιπόρων και της Μεγάλης Νύχτας έχει ξεχαστεί και θεωρείται παραμύθι για τα παιδιά . Οι άνθρωποι πολεμούν μεταξύ τους για την απόκτηση ισχύος και οι συμμαχίες που έχουν σχηματιστεί αντιμάχονται η μία την άλλη αναλώνοντας τις δυνάμεις τους στους μεταξύ τους πολέμους . Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Οι άνθρωποι αγνοούν τον πραγματικό κίνδυνο...Ανάμεσα στους βόρειους ψιθυρίζονται φήμες για εμφανίσεις απόκοσμων μορφών στα χιονισμένα δάση. Ο Άδης συγκεντρώνει στον παγωμένο Βορρά μεγάλο στρατό που δεν γίνεται να υπολογιστεί πριν αντιμετωπιστεί σε μάχη και οι Νεκροί Οδοιπόροι στην απομόνωσή τους έχουν πολλαπλασιαστεί και έχουν δυναμώσει κρυμμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Ξεχασμένος,συγκεντρώνει όλη την χαμένη του δύναμη και πολλοί τον λατρεύουν πλέον φανερά . Όταν ο Άδης επιτεθεί θα επιτεθεί δυνατά . Οι Νεκροί Οδοιπόροι θα σφάξουν καιι θα ρημάξουν και θα φέρουν μαζί τους την Μεγάλη Νύχτα και παιδιά θα γεννηθούν και θα ζήσουν και θα πεθάνουν μέσα στο σκοτάδι. Ο κόσμος των ζωντανών δεν είναι αρκετά δυνατός για να τους αποκρούσει .Φοβάμαι για την επιβίωσή του...

 

[DeletedUser12959]

Κάτω Κόσμος, ένα απόρθητο κάστρο.

Κάποτε πριν από πολλά, πολλά χρόνια… υπήρχε ένας πατέρας κακός και αυστηρός, που μισούσε τα παιδιά του. Ήταν ο θεός Ουρανός , ο οποίος είχε φυλακίσει όλους τους απογόνους του στα Τάρταρα, βαθιά στα έγκατα της γης. Έπειτα από αιώνες προσπαθειών, ένας από τους γιούς του κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή του. Με την πρώτη ευκαιρία, και καθώς ο Ουρανός έπεσε να κοιμηθεί, ο Κρόνος πήρε ένα δρεπάνι και τον ευνούχισε. Από τις σταγόνες του αίματος που έπεσαν στην γη γεννήθηκαν οι Ερινύες, οι βασίλισσες του σκότους και δαίμονες της εκδίκησης. Αυτές τότε ορκίστηκαν να εκδικηθούν για αυτή την πράξη και ζήτησαν τη βοήθεια του πατέρα τους, του Άδη. Έπειτα από ‘’τιτάνιες’’ μάχες κατάφεραν να βασιλέψουν στο Βασίλειο του Κάτω Κόσμου, όπου εκεί δεν επέτρεπαν σε κανέναν να εισέλθει ή να το εγκαταλείψει. Σε αυτό βοήθησε η συμβολή ορισμένων σκύλων με τρία κεφάλια και με ουρά που απόληγε σε κεφαλή δράκου, των Κέρβερων. Η παρουσία των Κέρβερων εξασφάλιζε την παραμονή των νεκρών στον Κάτω Κόσμο αλλά και την αδυναμία οποιουδήποτε να εισέλθει σε αυτόν. Ο Κάτω Κόσμος είχε γίνει πλέον απροσπέλαστο οχυρό. Με τους Κέρβερους και τις Ερινύες ήταν πραγματικά ανίκητος. Τότε οι άλλοι θεοί, με πρωτοστάτη τον Δία, επιχείρησαν να πολιορκήσουν και να κατακτήσουν τον Κάτω Κόσμο. Όμως μάταια. Οι Κέρβεροι ως άγρυπνοι και γενναίοι φρουροί απέκρουαν κάθε απόπειρα επίθεσης. Έτσι, απευθύνθηκαν στους Κύκλωπες, οι οποίοι τους έδωσαν τα όπλα που θα τους βοηθούσαν στη μάχη με τον Άδη. Ο Δίας έλαβε μεταξύ άλλων τον κεραυνό, με τον οποίο θα μπορούσε να σπείρει την καταστροφή αφήνοντας συντρίμια και στάχτες πίσω του. Ο Ποσειδώνας μία τρίαινα και την ικανότητα να εξαπολύει σεισμούς εναντίον των τειχών του Κάτω Κόσμου. Αλλά και οι άλλοι θεοί έλαβαν κατά τον ίδιο τρόπο όπλα και ιδιότητες για να χτυπήσουν τον Άδη. ‘Ηταν όμως κι ο Άδης που κατείχε υπερφυσικές ικανότητες. Γνώριζε από παλιά την τέχνη της δωροδοκίας. Έτσι, κάθε φορά που δεχόταν επίθεση το Βασίλειό του, μοίραζε θησαυρούς από τον Κάτω Κόσμο και δωροδοκούσε τους αντιπάλους. Επιπλέον, είχε λάβει από τους Κύκλωπες ένα υπερβλητικό υπερόπλο. Ήταν ένα δίκρανο, με το οποίο διέλυε ό,τι βρισκόταν στο δρόμο του ή ό,τι δεν του ήταν αρεστό, σχεδόν ότι έκανε και ο Ποσειδώνας με την τρίαινά του. Στα αντικείμενα που κατείχε και τον προσδιόριζαν ανήκε και ένα περίφημο κράνος, δοσμένο από τους Κύκλωπες, που καθιστούσε όποιον το φορούσε αόρατο. Με αυτό το κράνος μπορούσε να αιφνιδιάζει εκτελώντας αντεπιθέσεις που δεν γίνονταν εγκαίρως αντιληπτές , με αποτέλεσμα να σκορπίζει τον πανικό στους αντιπάλους του. Οι μάχες ήταν αμφίρροπες και αποφασιστικές, όμως το Βασίλειο του Κάτω Κόσμου παρέμεινε άτρωτο. Λέγεται ότι κανείς ποτέ δεν κατάφερε να το πολιορκήσει με επιτυχία. Η μνημόνευσή του και μόνο προκαλεί τον τρόμο μέχρι και σήμερα. Κανένας δεν στέκεται ισχυρός μπροστά στην θέα των τεράτων που το φρουρούν. Κέρβεροι και Ερινύες αποτελούν την εγγύηση της άμυνας των τειχών του Βασιλείου. Ο Άδης ήταν και είναι ανίκητος. Οι μονάδες του και οι τακτικές του θα είναι πάντα το κλειδί για κάθε απόρθητο κάστρο. Για κάθε αμυντική πόλη.

*Σας ευχαριστώ για την υπομονή. Καλή έμπνευση σε όλους

 

[DeletedUser]

Σκότος πόλεμοι και απύθμενο μίσος.Έτσι θα χαρακτήριζα εγγονέ μου τον κόσμο Psi.Όταν οι θεοί μας εγκατέλειπαν τον έναν μετά τον άλλον ένα μικρό αλλά ισχυρό βασίλειο αμύνονταν λυσσαλέα μαζί με την ένδοξη συμμαχία του.Στρατός και φάλαγγες συνεχώς σε επιφυλακή.Πολίτες-Οπλίτες ήταν το όνομά μας.Χάσαμε καλούς συντρόφους πατέρες γιούς και αδερφούς.Μείναν όμως αυτά τα ονόματα χαραγμένα στο μυαλό των ανθρώπων μας.Ονόματα που θα απαγγέλονται απο τους αοιδούς και από τον απλό λαό.Πεσόντες υπέρ βωμών κι εστιών.Σε μία μάχη όπου οι εχθροί μας χτυπάγαν με χιλιάδες στρατιώτες την πόλη μας μια χούφτα οπλιτών τοξοτών κι ξιφομάχων αμύνονταν απέναντι σε Άρπυιες οπλίτες και άλλους ένας συνδυασμός θανάτου.Χαθήκαν πολλοί.Λεηλατήθηκαν πόλεις και χωριά.Ακόμα και ο Άδης λυπήθηκε από αυτή την συμφορά.Όμως εμείς πάντα στις επάλξεις,στο καθήκον.Άλλοι τραυματισμένοι άλλοι με τσακισμένα κράνη και ασπίδες πολεμάγαμε μέχρι ενός.Η φιλοπατρία και η πίστη στις αξίες της ελευθερίας αποδείχθηκαν εκείνες τις δύσκολες και χαλεπές ώρες.Έτσι λοιπόν εγγονέ μου στο τέλος δε αφανιστήκαμε.Επικρατήσαμε.Βλέποντας τους σωρούς των νεκρών συμμάχων και αντιπάλων ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό.Άνθρωπος και πόλεμος δυο έννοιες έχοντας ένα κοινό την δυστυχία...

 

[8EAGENHS]

-Μια απαίσια μπόχα που βάρυνε την ατμόσφαιρα και μπούκωνε τα πνευμόνια μου κι ένα βουητό, σαν να άφησε ο Αίολος χίλιους ρούφουλες ελεύθερους να τρέχουν πάνω κάτω και να ανακατώνουν χώμα, νερό κι αέρα, μ' έκαναν να συσπειρωθώ και να αφουγκραστώ καλύτερα. Στο βάθος του ορίζοντα, εμφανίστηκε μια μικρή σκιά που λεπτό με το λεπτό μεγάλωνε κι έδειχνε πως γρήγορα θα καλύψει όλο το οπτικό πεδίο και τον ήλιο ακόμη. "Μαντιχώρες", ψέλλισα μέσα απ' τα σφιγμένα δόντια και τον στεγνό λαιμό κι η καρδιά μου σφίχτηκε, ενώ το δεξί μου χέρι έκανε αυτόματα μια κίνηση προς τα πίσω, για να βγάλει ένα βέλος απ την φαρέτρα.
Ήμουν από τους καλύτερους πολεμιστές στον αμυντικό χώρο της αυτοκρατορίας μας, είχα όσα χρειαζόταν ένας πολεμιστής, για να βγάζει ασπροπρόσωπο από τον διοικητή του μέχρι και τον αυτοκράτορα. Μετά από ατέλειωτες νικηφόρες μάχες στα σύνορά μας, μου είχαν εμπιστευθεί την παρατήρηση και φύλαξη της ανατολικής εισόδου της πόλης, αυτής που έβλεπε στην θάλασσα.
Ήταν μεγάλη γιορτή στην πόλη μας εκείνην τη μέρα, μια πόλη που έσφυζε από ζωή και πολιτισμό. Μέχρι πριν λίγο στ' αυτιά μου έφταναν χαρούμενες μουσικές και τα ταμπούρλα της παρέλασης, ανάμικτα με τα γέλια των ανθρώπων που χόρευαν, τραγουδούσαν κι έπιναν ξένοιαστα. Το αίμα μου πάγωσε, μόνον στη σκέψη ότι μια θανατηφόρα επίθεση από τα τεράστια φτερωτά τέρατα στον άμαχο και ανέμελο πληθυσμό, θα έπνιγε την πόλη σε ποτάμια αίματος.
Οι ικανότητές μου με είχαν αναδείξει τον καλύτερο πολεμιστή στον κόσμο Άλφα του Grepolis, αλλά εκείνην τη στιγμή αισθάνθηκα μικρός και λίγος, και προ πάντων μόνος. Φοβόμουν ότι το χέρι μου θα τρέμει και δεν θα είναι το πιο σταθερό χέρι της πόλης, έτρεμα ότι θα αστοχήσω με την πρώτη βολή και θα αρχίσω να χάνω τα βέλη το ένα πίσω απ' τ' άλλο, απογοητεύτηκα στην σκέψη ότι θα είμαι πιο αργός κι από χελώνα, εγώ που έριχνα 30 εύστοχα βέλη στο λεπτό. Κοίταξα προς την μεριά του μικρού βουνού που δέσποζε στη μέση του νησιού. Έκλεισα για λίγο τα μάτια και έφερα στον νου και την καρδιά μου την Μεγάλη Κυνηγό, την θεά των δασών και του τόξου. Μια γρήγορη δέηση προς την αγιότητά της μου έδωσε αμέσως αυτοπεποίθηση κι ένιωσα τα χέρια μου πιο στιβαρά από ποτέ. Το σμήνος όλο και πλησίαζε, σε λίγα λεπτά θα ήταν σε απόσταση βολής το πρώτο τέρας. Μέτρησα τα βέλη, μόνον εβδομήντα. Συνήθως τα σμήνη αυτά αποτελούνται από 80 περίπου κεφάλια. Ένα βέλος αντιστοιχούσε σε ένα τέρας, έτσι όπως ήταν βουτηγμένα στο δηλητήριο τα βέλη, ακόμη και ξώφαλτσα να το χτυπούσε, σε δύο λεπτά το τέρας άφηνε τον τελευταίο επιθανάτιο ρόγχο. Αλλά, ακόμη και μόνον ένα να επιζούσε, ήταν ικανό να αφανίσει όλον τον κόσμο που κυκλοφορούσε αμέριμνος στις πλατείες και τα σοκάκια της πόλης.
Πήρα τελευταίες ανάσες κι έφερα ακόμη μια φορά την θεά Άρτεμη στο νου μου ψιθυρίζοντας: "Θεά μου, ταπεινός ικέτης σου". Ήμουν έτοιμος, έτοιμος να πεθάνω αφού πάρω μαζί μου στον κάτω κόσμο 70 τέρατα, όσα ήταν τα βέλη μου. Τέντωσα την χορδή του τόξου στα όρια, για να φύγει το πρώτο βέλος όσο γίνεται πιο μακριά και να κερδίσω χρόνο. Μια στιγμή πριν αφήσω την χορδή, μια αέρινη μορφή πέρασε μπρος απ' τα μάτια μου, κοντοστάθηκε μέχρι να μου ψιθυρίσει λίγες λέξεις και χάθηκε σαν σαπουνόφουσκα. "Η Θεά σου στέλνει τις ευλογίες της και δυναμώνει την διατρητική δύναμη των βελών σου 10 φορές". Η αγωνία που με είχε κυριεύσει, δεν μου άφησε περιθώρια να σκεφτώ και να εκτιμήσω το δώρο της θεάς. Όμως, μόνο που ήξερα ότι άκουσε τις ικεσίες μου, πήρα δύναμη κι ένιωσα ημίθεος. Έφυγε το πρώτο βέλος και ο τριπλός ήχος που δημιουργήθηκε από την χορδή, το βέλος που έσκισε τον αέρα και την αιχμή που καρφώθηκε στο στέρνο του τέρατος, επισφράγισε την πρώτη επιτυχία και με ανέβασε στον ουρανό. Την ώρα που καρφωνόταν το βέλος, είχα έτοιμο ήδη το δεύτερο οπλισμένο. Θα άφηνα την χορδή, όταν διαπίστωσα με έκπληξη ότι το πρώτο βέλος δεν έμεινε καρφωμένο, παρά μόνο τρύπησε το τέρας στο στήθος και συνέχισε την πορεία του μέχρι που έπεσε στο κενό. Αμέσως κατάλαβα το μεγάλο δώρο της θεάς. Άρχισα να σημαδεύω το κάθε τέρας σε ισχνά σημεία, φέρνοντας στην ευθεία και δεύτερο τέρας πίσω του. Δοκιμάζω και ναι! με ένα βέλος πέφτουν δύο τέρατα. Τα πράγματα έγιναν πολύ πιο εύκολα, κάτι σαν παιχνίδι. Συνέχισα μηχανικά και με μεγάλη ταχύτητα να οπλίζω και να εκτοξεύω τις θανατηφόρες λόγχες, προσέχοντας να σημαδεύω δύο τέρατα στην ίδια ευθεία όπου αυτό ήταν δυνατόν, ενώ μέσα μου δεν έπαψα να στέλνω ευχαριστίες στην θεά. Η νίκη ήταν κοντά, έμειναν δυο τέρατα κι είχα πάνω από 10 βέλη. Σημαδεύοντας το προτελευταίο τέρας, παρατήρησα ότι οι μουσικές και οι χαρούμενες φωνές σταμάτησαν ξαφνικά να φτάνουν από το κέντρο της πόλης. Έτσι όπως φεύγει το βέλος, γυρίζω το κεφάλι προς την πόλη να δω τι ήταν αυτό το ψυχρό κύμα που ερχόταν από κει και με τύλιξε. Ρίχνω και το τελευταίο βέλος και σκοτώνω το τελευταίο τέρας, αλλά τα δάκρυα χαράς και ανακούφισης που μόλις βγήκαν απ' τα μάτια μου, πάγωσαν μονομιάς απ' αυτό που αντίκρισα, όταν ξανάστρεψα το βλέμμα μου στην πόλη. Χιλιάδες αέρινες φιγούρες ανέβαιναν προς τον ουρανό, φιγούρες γυναικών, ανδρών, παιδιών, αφήνοντας πίσω ένα παγωμένο σύννεφο. Κατόπιν ένα αόρατο πελώριο χέρι με άρπαξε κι εμένα και με έφερε εδώ.
-Καλώς ήλθες στον κόσμο Ωμέγα, δοξασμένε πολεμιστή.
-Πώς έγινε αυτό;
-Κάποιος άπιστος, πάτησε το κουμπί και εξαφάνισε τον ηρωικό κόσμο Άλφα.

 

[DeletedUser]

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα εγώ σκεπτικός στη Σύγκλητο περιμένοντας να έρθουν οι σύμβουλοι οι στρατηγοί αλλά και οι καπετάνιοι μου ώστε να αποφασίσουμε αν έπρεπε να ξεκινήσουμε για την μεγαλύτερη εκστρατεία που είχε γίνει ποτέ στα ιστορικά τις αρχαιότητας την διάσπαση του θαύματος το άγαλμα του Ολύμπιου διός της κορυφαίας συμμαχίας των δυτικών εκείνη την εποχή στην ακριβώς διπλανή θάλασσα όπου βρίσκομαι εγώ με τα δικά μου παλικάρια είχα ορκιστεί να καταφέρω και να τους σταματήσω 2-3 μέρες πριν το τελειώσουν και και το είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι έπρεπε να δώσουμε ακόμη και το αίμα μας σε αυτή τη μάχη.
Εγώ βρισκόμουν ήδη στη σύγκλητο μαζί με τον στρατάρχη και έμπιστο φίλο μου ο οποίος ήταν υπεύθυνος για όλα τα στρατεύματα της συμμαχίας και συζητούσαμε για το τη πάμε να κάνουμε και περιμένοντας τον κατάσκοπο που είχα στείλει με 120000 χιλιάδες νομίσματα λίγο πριν πέσει ο ήλιος ακούστηκε μια φωνή από το τείχος ''κάποιοι έρχονται είναι 5 άρματα περιμένουμε εντολή'' δίνω αμέσως σήμα να τους περικυκλώσουν οι ιππείς της πόλης αμέσως αιφνιδιάστηκαν τα έχασαν χωρίς δεύτερη σκέψη ζητούν αμέσως να περάσουν λέγοντας ότι είναι διπλωμάτες και έρχονται φιλικά εγώ φώναξα αφήστε τους να περάσουν κατευθύνθηκαν προς τη Σύγκλητο όπου βρισκόμουν εγώ και ο φίλος μου αμέσως τους είπα ποιο είναι το ζήτημα και ενοχλήσατε την φρουρά μου τέτοια ώρα και μου απαντάει ο διπλωμάτης '''όπως ξέρετε εδώ και ένα χρόνο οι δυτικοί εμείς και οι ανατολικοί εσείς έχουν έρθει σε τεράστια σύγκρουση λόγω των θαυμάτων για την περιοχή των συνόρων έπειτα από τόσες αιματοχυσίες και μετά την τελευταία μάχη στη βόρια θάλασσα όπου έπεσαν ηρωικά 13000 χιλιάδες άντρες ο ιδρυτής της δικής μας συμμαχίας των δυτικών σας καλεί οι δύο συμμαχίες να συνάψουν συνθήκη ειρήνης υπό έναν όρο να μας παραχωρήσετε όλο το βοριοανατολικό κομμάτι της θάλασσας σας ώστε να φτιάξουμε μια γέφυρα και να προχωρήσουμε προς τα πάνω αναμένουμε απάντηση''' αυτή ήταν η τελευταία του κουβέντα εγώ πάγωσα το βλέμμα μου δεν ήταν πια μισητό ούτε σκληρό όπως τις άλλες φορές δεν υπήρχε ίχνος αρχηγού πάνω μου είχε εξαφανιστεί μέσα σε 1 λεπτό έγινα ξαφνικά ένας απλός πολίτης της πόλης σαν τους συνηθισμένους χωρικούς που δουλεύουν για εμένα μου είχαν κοπεί τα πόδια από τη μια με το να υποχωρήσω και να πω ναι που θα υποδούλωνε τον λαό μου για πάντα και από την άλλη με ένα ηρωικό όχι το οποίο θα συνέχιζε τις αιματοχυσίες πράγμα που ήθελα να αποφύγω ήταν μια δύσκολη απόφαση για εμένα και εκείνη την ώρα ήρθε ένα δώρο για εμένα από τους θεούς όσο εγώ το σκεφτόμουν μου λέει σε μια στιγμή ο διπλωμάτης το αποικιακό έξω έχω την εντύπωση ότι δεν θα το χρειαστείτε τελικά μου είπε γελώντας μόλις το άκουσα τραβάω το σπαθί μου και του κόβω το κεφάλι το θεώρησα τεράστια πρσβολή οι υπόλοιποι τέσσερις τα έχασαν πριν καν τραβήξουν τα σπαθιά τους είχαν πέσει νεκροί από τη φρουρά μου ξαναβρήκα τον παλιό μου εαυτό ξανάνιωσα για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι σκέφτηκα έστω και για μια στιγμή να παραδώσω στεγνή τη γη μου τώρα αυτά είχαν τελειώσει κοίταγα μπροστά κοίταγα το βράδυ που ερχόταν ένα από τα δυσκολότερα της ζωής μου.
Ο κατάσκοπος έφτασε την ίδια ώρα μαζί μου τα υπόλοιπα μέλη της συμμαχίας ο κατάσκοπος μας είπε ότι κατάφερε και είδε τα στρατεύματα της πόλης και μας φανέρωσε αμέσως τα στοιχεία της πόλης είχε μέτριο έως χαμηλό τείχος 2000 έως 2200 ξιφομάχους 1000 έως 1300 τοξότες 500 έως 700 οπλίτες με 130 αργά μεταφορικά όσο για το λιμάνι είχε μόλις 600 διήρεις και 150 τριήρεις δεν ήταν καλά μπαζωμένος σκέφτηκα και θα μπορούσα να πανηγυρίζω αλλά τόσες φορές προσπαθήσαμε και δεν πετύχαμε τι θα άλλαζε τώρα η εντολή ήταν ξεκάθαρη έπρεπε να τους τσακίσουμε μόνο εγώ διέθετα 5000 φάρους και 4000 τριήρεις και από πεζικό 12000 χιλιάδες με τη βοήθεια των συμμάχων μου ήταν σίγουρο ότι θα την παίρναμε την πόλη.Και επιτέλους είχε έρθει εκείνη η ώρα εγώ μπροστάρης στο αποικιακό οι σύμμαχοι μου πιο μπροστά μαζί με τα υπόλοιπα τα δικά μου τα στρατεύματα πηγαίναμε προς ολοταχώς επιτέλους η ώρα της συντέλειας είχε έρθει στα μάτια των στρατιωτών μου υπήρχε θυμός και μίσος αυτό ακριβώς που ήθελα το ηθικό μας ήταν στο κατακόρυφο οι πρώτες επιθέσεις είχαν φτάσει 700 φάροι διέλυσαν περίπου 620 διήρεις και 50 τριήρεις από τις 3000 χιλιάδες και 500 τριήρεις όσο έπαιρνε άμυνες τόσο πιο πολύ φούντωνε η σκέψη στο μυαλό μου ότι δεν θα μπαίναμε με τίποτα το καλό ήταν ότι σταμάτησαν να του στέλνουν πλοία και του έστελναν μόνο λίγα αμυντικά ξηράς επόμενες 5 επιθέσεις 1000 φάροι του διαλύουν 950 διήρεις πλέον μπορούσα να δω και το λιμάνι το οποίο καθάριζε λίγα πλοία είχαν μείνει από θάλασσα ήταν σίγουρο ότι θα του καθαρίζαμε το λιμάνι όμως από ξηρά δεν ξέραμε ακόμη τι θα αντιμετωπίσουμε οι επόμενες 10 και τελευταίες επιθέσεις από πλοία τον καθαρίζουν ολοκληρωτικά δεν είχε τίποτα πως να είχε εφόσον δέχτηκε επίθεση με 3000 φάρους μπήκαμε μπήκαμε φώναζαν οι στρατιώτες μου εγώ περίμενα να δω πρώτα τι θα αντικρίσω στη στεριά πρώτη επίθεση με 700 οπλίτες και 800 ιππείς τρομερή επίθεση έπεσαν ηρωικά και αυτοί όπως και πολλοί άλλοι επόμενες 15 επιθέσεις με συνολικό στρατό 7000 οπλίτες 3000 ιππείς και 5000 εκσφενδονιστές τίποτα ακόμη κρατούσαν με τα χίλια ζόρια είχε μείνει με περίπου 500 τοξότες και 400 ξιφομάχους είχαν τελειώσει όλα το αποικιακό μπήκε η πόλη πάρθηκε άλλωστε ποίος ανόητος θα προσπαθούσε να σπάσει 20000 πεζικό και 10000 πλοία.



ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΠΛΩΜΑΤΗ ΤΟ ΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΣΚΟΠΙΜΑ ΓΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.

 

[ALEXISGIM12345]

Η ΤΡΟΜΕΡΗ ΜΑΧΗ.


Πριν πολλα χρονια υπηρχε ενα χωργιο το οποιο αναπτυσοταν ραγδαια σε σχεση με τα γειτονικα χωρια . Το εξωτικο αυτο χωριο στην συνεχεια αναπτυχθηκε τοσο οπου εγινε μια πανεμορφη πολη οπου ο λαος της ζουσε περιφανος για τα επιτευγμα του πολιτισμου της ... Η ζυλια των γειτωνικων υποαναπτυκων χωριον με τον καιρο μεγαλωνε με την παροδο των χρωνων η ζηλια εγινε μισος οπου συνεπαγοταν σε οργη...

Ετσι λοιπον οι υπολιποι συνοικισμοι εφτασαν σε σημειο να συμμαχισουν μετα απο συζητισεις με κοινο σκοπο την αλλωση της εξωτικης πολης... με δικαια μοιρασια των λαφυρων της ... Ετσι λοιπον ενα σκοτινιασμενο πρωινο , χλωμο καταθλυπτικο ακουστικε ενα συνεφο καλπασμου... Δεχοταν επιθεση η πολη...Ο Αρχηγος της πολης χωρις να χασει την ψυχραιμια του συγκεντρωσε τους στρατιωτες τους πολεμοντας λιγο εξω απο τα τειχοι στην πρωτη γραμμη μετωπου .

Ενωμενοι οι Στρατιες του ως μια γροθια καταφεραν με τους τοξοβολους τους και τους ξιφομαχους τους να αμυνθηνουν αλλα με τρομερες επιπετωσεις στον αριθμο των μοναδων τους....


Εκεινο το βραδυ ο αρχηγος της πολης οργανωσε μια γιορτη για την τυχη που σταθηκε με το μερος τους καθως ηταν ακομα ζωντανοι και νικητες σε μια τοσο μεγαλη ομαδικη επιθεση...


Το επομενο πρωινο οι σειρηνες του πολεμου ξανα αρχισαν ... Αυτη την φορα ηταν εκατονταδεςαδυσώπητοι' κυκλωπες... Παλυ σταθηκε ο αρχηγος στο υψος των περιστασεων σηκωνοντας την βροντερη φωνη του και την λογχη του δυνοντας πιστη και κουραγιο στους εναπομείναντες πολεμιστες του...


Η Μαχη κρατησε ως το επομενο πρωι αλλα η ητα ηταν δεδομενη... Ξανφικα η καλοτυχια της πολης αρχισε να εξασθενει ... σοργιασμενοι οι περισσοτερες πολεμιστες ο αρχηγος εκανε μια θαρραλεα αποπειρα καρφωνοντας των αρχηγο της φυλης των κυκλοπων στο στομαχι μιπως ετσι καταφεροντας να τον σκωτωσει σε μια στιγμη εφνιδιασμου ... Ο πονεμος κυκλοπας οχι μονο δεν απαιβιωσε αλλα ειχε την δυναμη να αρπαξει τον (αρχηγο) και να τον πεταξει με τοση δυναμη ψυλα που τον διακτινισε εκατονταδες μετρα μακρια...

Λιγο πριν βρεθει στο εδαφος διαμελισμενος ΞΑΝΦΙΚΑ ενα φτεροτο πλασμα τον αρπαξε στον αερα ... ηταν ενας πηγασος , η καλοτυχια του τελικα δεν τον ειχε αφησει ... Εκεινο το πρωινο ηρθαν αρκετοι πηγασοι μεταφεροντας οποιονδηποτε πολυτη και στρατιωτη ειχε μεινει ζωταντος πηγαινοντας τους σε νεα μεροι ....η βοηθεια τελικα σταλθηκε απο τους συμμαχους τους που ειχαν ζητισει απο την πρωτη και ολας επιθεση...

Η αλλωση της πολης τελικα ηταν γεγονος ομως ενας μεγαλος αριθμος πολιτων της ειχε επιβειωση !!! Οταν τελικα εφτασαν στο προορισμο τους... στην πολη Byzantium δωθηκε ενα κομματι γης στους ανθρωπους αυτους για να ξανα διμηρουργισουν τις ζωες τους. Ο αρχηγος τους καταφερε μεχρι τα βαθυα γεραμα του να χτυσει παλυ μια μεγαλη πολη οπου στην συνεχεια εξαπλωθηκε και αναπτυχθηκε πολυ περισσοτερο απο οτι ηταν πριν οπου μεχρι και σημερα φημιζεται και ειναι ευρεος γνωστη για τον πολιτισμο της και τις στρατιες που διαμορφωσε - πλουτοι αυτη η αυτοκρατορια

 

[DeletedUser4259]

Όλα συνέβησαν σε μια εποχή όπου τα πάντα ήταν δυνατά. Σε μια εποχή όπου η γη κατοικούνταν από μυθικά πλάσματα,απίθανους χαρακτήρες και γενναίους ιππότες και θεότητες,όπως και τώρα.
Ήταν μια εποχή όπου κάθε μέρα ξημέρωνε μια νέα σελίδα της ιστορίας μας.
Δυστυχώς όμως και σε αυτή την εποχή υπήρχε το κακό,ναι, γιατί αυτό είναι τόσο παλιό όσο ο κόσμος μας. Εξ αιτίας του υπήρχε ο πόλεμος,συνωμοσίες και αιματηρές μάχες. Ως εκ τούτου υπήρχαν καλοί και ζηλόφθονοι θεοί,ειρηνικά μυθικά πλάσματα και άλλα που δε μπορούσε κανείς να τα πλησιάσει, υπήρχαν ιππότες του σκότους και γενναίοι ιππότες που προστάτευαν το δίκαιο.
Σήμερα λοιπόν, δόκιμε, θα σου διηγηθώ την ιστορία ενός ιππότη που τον ονόμαζαν Ευρύμαχο, σαν εμένα.
Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή της ιστορίας μας ο Ευρύμαχος ήταν απλά ένας μαθητευόμενος στρατιώτης,λαμβάνοντας υπόψιν το νεαρό της ηλικίας του.
Από την παιδική του ηλικία, έμενε πάντα γοητευμένος από τις ιστορίες που του διηγούσε ο πατέρας του,πριν αποκοιμηθεί. Ιστορίες για ιππότες,πριγκίπισσες και την αιώνια πάλη μεταξύ καλού και κακού.Έμενε γοητευμένος για το τέλος αυτών των ιστοριών,όπου όμορφες κοπέλες - κυρίως πλούσιες- σώζονται από ιππότες, όπου θαρραλέοι άντρες κατακτούσαν τις εχθρικές πόλεις και νησιά ολόκληρα με τη βοήθεια των θεών και των μυθικών πλασμάτων τους.
Έφηβος πλέον, ο Ευρύμαχος, άρχισε να γνωρίζει συναισθήματα που έως τότε αγνοούσε την ύπαρξη τους. Άκουγαν στο όνομα Ιτωνία. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν ο ένας δίπλα στον άλλον,παίζοντας πάντα μαζί, εκείνος γενναίος στρατιώτης που την έσωζε από έναν άσπλαχνο και άσχημο εχθρό. Ο ρόλος του κακού είχε ανατεθεί στον ξάδερφο του Ευρύμαχου καθώς ήταν ψηλός,παχουλός και λίγο χαριτωμένος.
Με το πέρασμα του χρόνου η φιλία αυτή είχε μετατραπεί σε έναν εφηβικό έρωτα.Ωστόσο το όνειρο του αγοριού, να γίνει ένας γενναίος ιππότης,παρέμενε πάντα ζωντανό και η θέληση για την πραγματοποίηση του όλο και μεγάλωνε. Πήρε την απόφαση λοιπόν να παρουσιαστεί στη σύγκλητο της πόλης και εκεί του ανατέθηκε ένας δάσκαλος, ίσως όχι ο καλύτερος του στρατώνα, αλλά καλός άνθρωπος με αξιοπρέπεια και με πολλή εμπειρία στην εκπαίδευση νέων στρατιωτών. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι για να μετατραπεί ένας νεαρός σε έναν γενναίο πολεμιστή, χρειαζόταν πολλή δουλειά γιατί δε μπορούσε ο καθένας να γίνει ιππότης. Θα πρέπει να έχει θάρρος,σθένος και σοφία προκειμένου να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία. Αρετές τις οποίες ο μικρός Ευρύμαχος τις είχε και γι' αυτό ο δάσκαλός του το αποδέχτηκε ως μαθητευόμενό του σχεδόν αμέσως. Επίσης γνώριζε γράμματα τα οποία του τα είχε μάθει ο πατέρας του και αυτό θα τον βοηθούσε να διαβάσει κείμενα και βιβλία που θα τον βοηθούσαν πολύ.
Στα 16 του χρόνια ο Ευρύμαχος έπρεπε να ωριμάσει πιο γρήγορα, να εγκαταλείψει τα παιχνίδια, τις φιλίες και ό,τι άλλο απασχολούσε τα αγόρια της ηλικίας του. Πέρασε μέρες,μήνες ακόμη και χρόνια στο να αθλείται και να διαβάζει βιβλία που του έδινε ο δάσκαλός του. Πέρασε από δοκιμασίες σκληρές, νύχτες άυπνος, και πολλές μέρες νηστικός αν και μπροστά του υπήρχε άφθονο φαγητό. Τα ξεπέρασε όλα γιατί η θέληση του ήταν μεγάλη.
Στα μακρινά του ταξίδια,άνθρωποι από κάθε πόλη και νησί που επισκέφτηκε,έμεναν έκπληκτοι από τα νιάτα του,την ικανότητά και καθαρότητα του νου του.
Στο γυρισμό στην λατρεμένη τους πόλη, ο δάσκαλος ήταν ελαφρώς γερασμένος και το μικρό αγόρι είχε γίνει πλέον ένας άντρας και λαμπρός ιππότης.Άρχισε αμέσως το έργο του, να προστατεύει την πόλη. Σύντομα το όνομά του έγινε γνωστό σε όλες τις θάλασσες,ξεπερνώντας τη φήμη ακόμη και του ίδιου του δασκάλου. Αγωνιζόταν γενναία σε κάθε μάχη ενάντια σε εχθρικές στρατιές και σε μυθικά τέρατα , που έως εκείνη τη στιγμή την όψη τους την είχε δει μόνο στα βιβλία του δασκάλου του.
Όπως κάθε ιππότης όμως,όταν τελείωνε το καθήκον του, γυρνούσε στην καθημερινή ζωή των απλών πολιτών,βοηθώντας οικογένεια, φίλους και κάνοντας νέες γνωριμίες. Κάθε ιππότης είχε δικαίωμα στις νέες φιλίες και νέους έρωτες.
Έρωτες....
-"Δάσκαλε;"
- "ΣΙΩΠΗ ΔΟΚΙΜΕ."
Ο Ευρύμαχος δεν είχε πάψει να σκέφτεται την Ιτωνία ούτε μια στιγμή, την παλιά του φίλη και εφηβικό έρωτα.
Εκείνη δούλευε στη Σύγκλητο της πόλης, όπου εκεί ζούσε ο σύμβουλος που διαχειριζόταν τα πάντα σε εκείνη τη μικρή αυτοκρατορία. Έκανε τη βοηθό της κόρης του,η οποία ανάγκαζε την Ιτωνία να μένει αχτένιστη και απεριποίητη διότι ήταν πιο όμορφη από εκείνη. Ωστόσο ακόμη και έτσι έλαμπε τόσο με την εξωτερική όσο και την εσωτερική της ομορφιά.
Η Ιτωνία είχε δεχτεί τα συναισθήματα του Ευρύμαχου και είχαν κάνει πολλά σχέδια μαζί.
Μετά από χρόνια ειρήνης και ευημερίας ο Άδης, θεός του κάτω κόσμου, ήθελε την πόλη όλη δική του. Μετά από άκαρπες προσπάθειες, στέλνει Ερινύες στη σύγκλητο με σκοπό να αρπάξουν την κόρη του πρώτου άνδρα της πόλης. Εάν ήθελε τη κόρη του πίσω θα έπρεπε να λατρέψουν ως θεό τους τον Άδη,ειδάλλως εκείνη θα παρέμενε στην άβυσσο του κάτω κόσμου για πάντα.
Εκείνη τη νύχτα η Χρυσάνθεμα, κόρη του συμβούλου δεν ένιωθε καλά και ζήτησε από την Ιτωνία να κοιμηθούν στο ίδιο δωμάτιο για να την προσέχει.Μόλις οι δυο τους αποκοιμήθηκαν,οι Ερινύες του Άδη μπήκαν στο δωμάτιο και με γρήγορες κινήσεις κλέβουν την πιο όμορφη από τις δυο νεαρές, την Ιτωνία.
Προφανώς δε μπορούσαν να εκβιάσουν τον σύμβουλο για μια δούλα έτσι εκείνη κινδύνευε να μείνει για πάντα στον κάτω κόσμο.
Ο Ευρύμαχος όμως δε σκέφτηκε ούτε στιγμή να την αφήσει δίχως να προσπαθήσει να τη σώσει.
Πήγε στο ναό της πόλης και ζήτησε από τη λατρεμένη Θεά Αθηνά να απλώσει τις δυνάμεις της και να του στείλει γενναίους στρατιώτες για βοήθεια. Η θεά δε μπορούσε να αρνηθεί. Στο κάτω κάτω είχε σώσει τη ζωή της κόρης του πρώτου άντρα της πόλης στην οποία λατρευόταν.
Με τη συντροφιά των άλλων ιπποτών και το άσπρο,φτερωτό άλογο, ξεκίνησε προς το κάτω κόσμο. Στο δρόμο τους συνάντησαν τέρατα πράσινα με εννιά κεφάλια όπου ο Άδης τα είχε κλέψει από το θεό Ποσειδώνα , ,αρπύες, στρατιές ολόκληρες που ζωντάνευαν ξανά και ξανά έχοντας την εύνοια του Άδη.
Κανείς όμως δε μπορούσε να εμποδίσει τον Ευρύμαχο,τον γενναίο ιππότη προκειμένου να σώσει την Ιτωνία.
Φτάνοντας στις πύλες,ένα κέρβερος με τρία κεφάλια δε είχε καμιά πρόθεση να τους αφήσει να περάσουν.
Στη μάχη με το φύλακα του κάτω κόσμου ο Ευρύμαχος χάνει τους πιο πολλούς συντρόφους του,όπως επίσης και το άλογο του,τον Πήγασο. Ούτε όμως εκείνη τη στιγμή δεν έκανε πίσω.
Βλέποντας, με τη κουκουβάγια της , η Αθηνά τη θέλησή του και τη γενναιότητα του απλώνει πάνω τους την Ηρωική Δύναμη. Κατατρόπωσαν τον κέρβερο και άνοιξαν τις πύλες σώζοντας έτσι την Ιτωνία.
Έχοντας μόνο ένα άλογο στη διάθεσή τους, ο Ευρύμαχος αποφάσισε να τους ακολουθήσει με τα πόδια και να στείλει τη νεαρή κοπέλα όσο γίνεται πιο γρήγορα στην πόλη.
Φτάνοντας στην πόλη,ανακαλύπτει πως η Ιτωνία ήταν πλέον Αρχιέρεια της πόλης και η πόλη είχε πάρει το όνομά της "Ίτωνα". Η θεά Αθηνά και οι πολίτες της μικρής αυτοκρατορίας χρωστούσαν μια μεγάλη χάρη στην Ιτωνία γιατι είχε σώσει,δίχως να το ξέρει, τη κόρη του πρώτου άνδρα και την πόλη ολόκληρη.
Εκείνος σαν γενναίος ιππότης, θα μπορούσε να ζητήσει ΜΙΑ οποιαδήποτε ευχή από την θεά Αθηνά και εκείνη θα έκανε τα πάντα για να πραγματοποιηθεί.
Απελπισμένος και με τη καρδιά χίλια κομμάτια,διότι γνώριζε πως κανένας κοινός θνητός μπορούσε να πλησιάσει και να μιλήσει με την αρχιέρεια όποτε ήθελε, ζήτησε από τους Θεούς να μετατρέψουν την καρδιά του σε πέτρα.
Από τότε αν και κυλούσε αίμα στις φλέβες του,δεν ένιωθε κανένα συναίσθημα, καμιά απολύτως συγκίνηση.
Ο Ευρύμαχος αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στη στρατολόγηση νέων ιπποτών και οπλιτών.
-Δάσκαλε Ευρύμαχε ;
-Καμιά ερώτηση οπλίτη, το σπαθί σου και γρήγορα για εκπαίδευση στο στρατώνα.

 

[DeletedUser14083]

Η ωρα ειχε περασει ,ο ηλιος ειχε γυρει στο πλαι πλεον ,παρεδιδε την θεση του στην σεληνη .Ηταν περιπου η ωρα εκεινη που τελειωνε η καθημερινη μας εξασκηση στην Αρενα του Γκρεπολις και με ανυπομονησια περιμενα την στιγμη που ο αρχηγος θα εδινε το παραγγελμα.
ηταν μεγαλη η ενταση κανεις μας δεν ηθελε να υστερει,ειμασταν ολοι διαλεχτοι στο ανθος της ηλικιας μας και το αιμα μας εβραζε.
Η κλαγγη των οπλων ακομα αντιλαλουσε μεσα στην αρενα και το μονο που την διεκοπτε ηταν τα αγκομαχητα των ανδρων που παλευαν,ανακατευοταν το χωμα της αρενας με τον ιδρωτα και το αιμα μας δεν ηταν μερος για γυναικες και μικρα παιδια .
εκεινη την ωρα ακουστηκε επιτελους το παραγγελμα του αρχηγου,η οπλασκια τελειωσε επιτελους!!
ειχε ερθει η ωρα της κατηχησης ,παντα μου αρεσε να ακουω τον αρχηγο!!μεσα απο τις ιστοριες του και τα λογια του ενοιωθα οτι επερνα δυναμη!!ο αρχηγος ηταν βετερανος, πολεμησε στον λαμδα στον μυ και στον σιγμα.... και επεζησε!!!οχι χωρις σημαδια ομως ....
το προσωπο του και το σωμα του ηταν τραχυ και σημαδεμενο παντου ,λες και τον ειχε χτυπησει ο κεραυνος του δια!καποιοι λενε οτι ο ιδιος ο αδης πηρε μορφη και του εριξε πανουκλα .αλλα αυτα ειναι ιστοριες που ακουσα απο αλλους ,οι σκεψεις μου διακοπηκαν αποτομα οταν ακουσα την φωνη του....
-καθιστε στις κερκιδες νεαροι ωρα να ξεκουρασετε το κορμι σας σειρα τωρα εχει το μυαλο και η καρδια σας.αυτα τα δυο ειναι απαραιτιτα στον πολεμο ,οσο και αν προσομοιωνουμε την μαχη, η καρδια και το ηθικο ειναι αστάθμητος παράγοντας και δουλεια δικια μου ειναι να σας τα σουλουπωσω και δαυτα!και δεν θελω να ακουσω για θεικες δυναμεις ξορκια και διαφορα ματζουνια που εχετε στο μυαλο σας.
εκει εξω θα ειστε μονοι σας καμια θεικη προστασια δεν θα σας γλυτωσει!τουλαχιστον οχι για παντα!ουτε κανενα σκουφακι του αδη θα σας εξαφανισει μεσα απο το πεδιο της μαχης για βρεθητε στην αγκαλια της καλης σας!!
πρεπει να θυμαστε αυτα που σας λεω...οταν ερθει η ωρα και οι θεοι του ολυμπου σας εγκαταλειψουν οταν σας τελειωσει η ευνοια την στιγμη της μαχης δεν θα εχετε τον χρονο να αναρωτηθητε αν διαλεξατε την σωστη συμμαχια τον σωστο συμπαικτη,αυτα πρεπει απο πριν να τα σταθμησετε και να τα εχετε ξεκαθαρα.....
ποσο δικιο εχει ο αρχηγος σκεφτηκα,αυτος ο παλαιμαχος εχει δει πολλα και ξερει....πολλες φορες εχει ακουσει λογια απο αρχηγους φοβερα και απειλες να μετατρεπωνται σε ικεσιες και παρακαλια,πολλες φορες συμπαικτες τον ρουφιανεψαν και τον προδωσαν αλλοι του ειπαν οτι θα τον προστατευσουν απο τις επιθεσεις των εχθρων και αντι γιαυτο αλλαξανε στρατοπεδο....σκεφτομαι καμια φορα αν εγω θα ειμαι περισοτερο τυχερος.......................θα δουμε........ελπιζω οταν τελειωσει αυτη η εκπαιδευση να ειμαι ετοιμος....
ο αρχηγος μας το εχει πει ,ο πραγματικος κοσμος ειναι σκληροτερος και βιαιοτερος απο καθε κοσμο του γκρεπολις....θα δουμε..... .ελπιζω οταν τελειωσει αυτη η εκπαιδευση να ειμαι ετοιμος...

 

[DeletedUser14481]

Καποτε στο grepolis υπηρχε μια παρεα απο 7 ατομα οι οποιοι αποφασισαν να ξεκινησουν ολοι μαζι μια νεα αρχη στον κοσμο Athena. Καθως λοιπον εκαναν αυτο το νεο βημα και ξεκινησαν να εξερευνισουν νεες θαλασσες προσεξαν οτι εχτισαν τον πολιτισμο τους μεσα στον πυρηνα μιας συμμοριας ανταρτων που το μονο που εκαναν ηταν να λεηλατουν τους παντες χωρις ελεος.

Μια μερα λοιπον και καθως ολα φαινοντουσαν ηρεμα ακουγεται μια φωνη απο τους φρουρους που βρισκοντουσαν στο τοιχος να λεει: ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ, ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΕΠΙΘΕΣΗ. Αμεσως λοιπον καταλαβαν ολοι πως η επιθεση ηταν απο τους ανταρτες. Ηξεραν οτι δεν εχουν πολλες ελπιδες αλλα παρα την δυσκολια των αντιπαλων και την μεγαλη δυναμη στρατου που ειχαν, ειχαν υποσχεθει πως αν ειναι να πεσει καποιος κατω θα πεσουν ολοι μαζι. Σαν ηρωες. Οποτε μαζευτικαν και οι 7 φιλοι στην πολη του ενος και περιμεναν μεχρι την ωρα την μαχης με αγωνια για το αν θα καταφερουν να επιζησουν μετα απο αυτην την επιθεση ή θα πεθανουν μαζι στην μαχη. Οτι και να γινοταν ομως θα ηταν ολοι μαζι οποτε δεν τους ενοιαζε.

Οι ανταρτες ηταν σχεδον εξω απο την πολη και ηδη τα κανονια ετοιμαζονταν να ανοιξουν πυρ προς το μερος τους. Η μαχη ξεκινησε και ηδη τα πραγματα εδειχναν δυσκολα απο την αρχη. Εκαναν οτι μπορουσαν, πολεμισαν για ωρες ατελειωτες. Δεν το εβαλαν ποτε ομως κατω, συνεχισαν ελπιζοντας για ενα θαυμα. Προς εκπληξη τους το θαυμα οντως εγινε οταν ξαφνικα οι ανταρτες αποχωρησαν απο το πεδιο της μαχης. Ηταν τοσο χαρουμενοι ππου καταφεραν και επεζησαν ομως δεν μπορουσαν να το γιορτασουν γιατι ηξεραν οτι αλλη μια επιθεση σαν και αυτην να δεχτουν δεν θα καταφερουν να αμυνθουν καθολου. Καθησαν λοιπον ολοι μαζι σε ενα τραπεζι και ειπαν οτι κατι επρεπε να κανουν. καθως σκεφτοντουσαν λεει ο ενας:
- Γιατι δεν τους προτεινουμε συνθηκη ειρηνης.
- Αυτο ειναι τρελη ιδεα, δεν υπαρχει περιπτωση να δεχτουν.
- Και αν ομως δεχτουν? Τι εχουμε να χασουμε. αλλη μια επιθεση σαν και αυτη να μας κανουν και θα ειμαστε ολοι νεκροι. Ειναι το μονο που μπορει να μας σωσει.

Και ετσι την επομενη μερα το πρωι εστειλαν εναν αγγελιοφορο να τους μεταφερει το μηνυμα για την συνθηκη. Προς εκπληξη τους οι ανταρτες δεχτηκαν. Αρχισαν λοιπον να επικοινωνουν μαζι τους και να μαχονται πλαι πλαι. Υπηρχε ομως ενα μικρο προβλημα κατα την διαρκεια αυτης της συνθηκης. Καθως γνωριστηκαν μεταξυ τους γνωρισαν και την κορη του αρχηγου των ανταρτων και ο ενας απο τους φιλους της ιστοριας μας ο Γιαννης αρχισε να ερωτευεται μαζι της. Αρχισαν λοιπον να βγαινουν βολτες μαζι. Να πηγαινουν βολτες στις θαλασσες για ωρες ατελειωτες. Ο πατερας ομως δεν υπηρχε περιπτωση να αφησει την κορη του να παντρευτει καποιον αλλο εκτος απο αυτον που της προοριζε για συζηγο, το δεξι του χερι σε ολες τις μαχες, τον στρατηγο. Οποτε το κρατουσαν μυστικο μεχρι που μια μερα ειχε βαλει να παρακολουθησουν την κορη του για να μαθει που πηγαινει και εξαφανιζεται τοσες ωρες τελευταια. Μολις λοιπον το εμαθε διεταξε αμεσως να πανε και να τον συλλαβουν και ταυτοχρονα εσπασε την συνθηκη ειρηνης και ξεκινησε για να κανει τον γαμο της κορης του με τον στρατηγο. Οταν το εμαθαν αυτο οι υπολοιποι φιλοι ετρεξαν να τον ελευθερωσουν.

Ηξεραν οτι πολυ συντομα θα δεχτουν επιθεση οποτε αρχισαν να μαζευουν οσο περισσοτερο στρατο μπορουσαν για την τελικη τους μαχη.
Συντομα ειδαν τα πρωτα πλοια των ανταρτων να πλησιαζουν και ετσι ξεκινησε ο πολεμος μεταξυ τους. Εκει που ολα εμοιαζαν χαμενα ξαφνικα ενα μεγαλο κυμα στρατου και πλοιων εφτασε στις πολεις τους για να τους υποστιριξει. Ηταν φιλοι λενε του Γιαννη και της κορης του αρχηγου απο ολα αυτα τα ταξιδια που εκαναν στις θαλασσες. Ετσι οι ανταρτες ηττηθηκαν. Αυτη η υπερσυμμορια που κανεις μεχρι τωρα δεν τα ειχε βαλει μαζι τους ηρθε ξαφνικα αντιμετωπη με συμμαχιες απο σχεδον ολες τις θαλασσες. Μονο και μονο για την αγαπη που υπηρχε αναμεσα στον Γιαννη και της κορης του αρχηγου. Γιατι η αγαπη λενε νικαει τα παντα.

Ετσι λοιπον ο αρχηγος καταλαβε πως η αγαπη και η φιλια ειναι πιο δυνατη και αποφασισε να δωσει την κορη του στον Γιαννη και μαλιστα αρχισε να γινεται φιλος και με συμμαχιες απο αλλες θαλασσες. Καταλαβε πως οσο δυνατος και να ηταν μπροστα στην φιλια ηταν ο πιο αδυναμος.

Και ετσι εζησαν ειρηνικα για το υπολοιπο της ζωης τους.

ΤΕΛΟΣ

 

[DeletedUser]

Στεκωντας ακινητος σαν μπρουτζινο αγαλμα κατω απο τον δολοφονο ηλιο,με τις αισθησεις του σε επιφυλακη,παρατηρουσε τον θαλασσιο οριζοντα.Καθε αλλαγη στο σχημα του θα σημαινε απειλη.Εξαλου,εαν κατι ηταν να συμβει σε αυτην την καταραμενη ερημια, απο εκει θα ερχοταν.Απο την θαλασσα.Στα ποδια του ειχε ακουμπησει τον βαρυ διπλο πελεκυ του.Αυτην την στιγμη δεν τον χρειαζοταν.
Μεθοριον σκοπος,φρουρος ερημος,σε ενα ξερονησι.Σε μια πολη φαντασμα..αλλα η εντολη ηταν σαφης και ηταν απο ψηλα.Οταν το συμβουλιο των ανωτερων αρχοντων της Συμμαχιας πηρε την αποφαση,καποιος επρεπε να σταλθει εκει.Σε μια στοιχειωμενη πολη Φαντασμα.Υπηρχαν ηδη αρκετες ιστοριες για δαιμονες και ξωτικα σε αυτην την πολη,πως την περιτρυγυριζει μια περιεργη αυρα.Αποκοσμη.Που εφερνε ριγος στην σπονδυλικη σου στηλη και οτι η τρελα γινοταν συντομα ερωμενη σου.Ποιος ομως θα δεχοταν μια τετοια αποστολη?Οσο πιστος στρατιωτης να ειναι καποιος θα ηταν αδυνατον να αντεξει.Εαν κατι ομως συμβει,η συμμαχια επρεπε να ειδοποιηθει για να προστατευτει εγκαιρα.Για το γενικο συμμαχικο καλο.Αυτην ηταν η ατιολογια τους.Το γενικο συμμαχικο καλο.
Οταν ανακοινωθηκε η αναζητηση πολεμιστων για την αποστολη,σε ολα τα μηκη και πλατη της Αυτοκρατοριας,την πρωτη φορα που το ακουσε αυτο γελασε δυνατα.Με ευκολια περασε ολες τις δοκιμασιες που του βαλανε.Κανενας δεν μπορουσε να τον ανταγωνιστει.Μαλιστα εβλεπε στα ματια τους τον φοβο οταν ηταν διπλα τους.Δεν εδινε σημασια ομως σε τετοια μικρα πραγματα.Το θεωρησε απλα ζηλια/φθονος για την πολεμικη του ανωτεροτητα.Ανθρωποι μικροψυχοι αλλα ολοι τους κατω απο την ιδια Αυτοκρατορια.Προχωρησε.Θα το εκανε.Οχι για το ψευτικο συμμαχικο καλο που επικαλουνταν οι Ανικανοι Αρχοντες,προσπαθωντας να καλυψουν τις δικες τους αδυναμιες,αλλα για την δικια του καθαρση.Ειχε κανει ηδη στο παρελθον πραγματα που δεν ηταν καθολου περηφανος και ισως τωρα οι Θεοι του προσφεραν ενα δωρο.Δωρο βγαλμενο μεσα απο την κολαση,προσφορα των Θεων εκπληρωμενο για τους ανθρωπους και ο ανελεητος ηλιος φροντιζε να του θυμιζει συνεχως αυτην την κολαση:

-Α καταραμενη ζεστη,αναφωνησε με μια βλαστημια και το κοκκινο σαν κρασι ποτο κυλησε σαν νεκταρ στον ξερο λαιμο του.

Ξαφνου το βλεμμα του σταματα αποτομα.Καπου νοτια κατι γυαλιζει.Στην αρχη το περασε για αντικατοπτρισμο.Η μηπως η ερημια αρχιζει να τον τρελλαινει και δημιουργει
οραματα?Η ελπιδα ζωης στον οριζοντα εδωσαν φτερα στο κουρασμενο μυαλο του.Ηρθε ξανα στην μνημη του,η αιτια αυτης της περιπετειας.Σηκωσε τον πελωριο πελεκυ του
και φτανοντας στην βορειοτερη ακρη του τειχους μπορουσε να δει καλυτερα.Ενα πανι αρχισε να διαγραφεται καθαρα στον οριζοντα.Ποιος ομως να ειναι?Φιλος η εχθρος?
Συντομα θα το ηξερε.Η πολη φαντασμα δεν μπορουσε να τον βοηθησει πανω σε αυτο.Ηξερε να κραταει καλα τα μυστικα της.Τωρα το μονο που μπορουσε να κανει ηταν να περιμενει την ωρα που το αγνωστο πανι θα εφτανε στην στερια.Εξαλου τιποτα δεν μπορουσε να σταματησει την πορεια του.Το λιμανι της πολης ηταν αδειο και οτι κατεβαινε απο εκει εαν ηταν εχθρικο θα επρεπε να το αντιμετωπισει.Αλλα γιατι μονο ενα καραβι?Και εαν ειναι φιλικο γιατι δεν ειδοποιηθηκε απο την Αυτοκρατορια?Οι σκεψεις αρχισαν να κουραζουν το μυαλο του και η αναμονη αρχισε να κανει τα πραγματα ακομα πιο δυσκολα...
Το σουρουπο εφτασε και γεμισε την πολη με πορφυρες σκιες και μια περιεργη ομιχλη καλυψε το λιμανι.Το αγνωστο πανι εχει φτασει λιγο εξω απο το λιμανι και ξαφνικα τα ματια του αστραφτουν.Οι σκιες και η ομιχλη ομως δεν μπορουν να τον βλαψουν.Και αυτην την στιγμη δεν θα αφησει να τον ξεγελασει καμια Οπτασια.Τι ηταν τελικα αυτο?Τι τεχνασμα των Θεων ηταν?Οφθαλμαπατη Επιθεσης.Αυτο τωρα του ελειπε σε αυτην την ερημια,μια ακομα δοκιμασια στο μυαλο του.Και τελικα πρωτου συνελθει,Υδρες αρχισαν να αναδυονται και να χτυπανε με λυσσα το λιμανι.Τις ειχε ακουστα στους μυθους αλλα ποτε στην πραγματικοτητα.Το σωμα τους καλλυμενα με πρασινες φολιδες και μαυρα αγκαθια προεξηχαν στην ραχοκοκκαλια τους.Τα αποστεωμενα κεφαλια τους εμοιαζαν να εχουν πεταχτει απο τον Αδη,χτυπουσαν με μανια και προσπαθησαν να καταστρεψουν καθε αμυντικο εργο στο Λιμανι...Ευτυχως δεν υπηρχε τιποτα εκει.Ο χαμος του θα ηταν σιγουρος.Οσο ομως γρηγορα εμφανιστηκαν αλλο τοσο γρηγορα χαθηκαν στα βαθη της θαλασσας.Και τοτε απο πισω ξεπροβαλε το αγνωστο πανι.Μα τι γινεται παλι εδω.Τι παρανοια ειναι αυτην?Μα προηγουμενος ειχε χαθει...
Μεσα σε ενα καταιγισμο ομιλιων σε διαφορες γλωσσες ενα αλλοπροσαλο τσουρμο αποβιβαζεται στην ξηρα.Μετραει καμια 30.Πολλοι απο αυτους εκτος απο σημαδια σε πεδια μαχων εχουν και σημαδια που εγιναν απο βασανηστηρια.Η ατμοσφαιρα σκοτεινιαζει και ενας καταιγισμος απο βελη χτυπανε προς το μερος του.Το τειχος εκανε καλα την δουλεια του.Τοξοτες σε επιθεση?Μια αρμαδα απο δαυτους ορμισαν οπλισμενοι προσπαθωντας να σκαρφαλωσουν στο τεραστιο τειχος.Ακομα μια κακη επιλογη.Ξιφομαχοι.

-Ας τους δειξω τι σημαινει μια Κακη επιλογη για μαχη ,πως μπορει να μετατραπει σε μια Καλη ευκαιρια για σφαγη.

Με ενα γρυλλισμα αιμοδιψης ικανοποιησης αρχισε να σαρωνει τους επιτηθεμενους.Εναν-εναν.Ενα κομμενο χερι,ενα κομματιασμενο κρανιο και πανω απο το σχισημο των κρικων ακουγεται το σπασιμο κοκκαλων.Δεν προκειτε για μαχη αλλα για σφαγη.Ο βαρυς του πελεκυς εσπαγε καθε ασπιδα και λυγιζε καθε αντισταση.Και ενω ολα συντομμα ειχαν τελειωσει....ενα απαλο αλλα απειλητικο θροισμα ακουγεται.Βλεπει μια μορφη σαν σκια,πελωρια να εμφανιζεται μπροστα του.Δεν εχει δει ποτε ανθρωπο η ζωο να ριχνει τετοια πελωρια σκια.Νιωθει να παραλυει και ενα μυρμηγκιασμα να διαπερνα ολο του το κορμι.Μια λαμψη τον τυφλωνει και αισθανθηκε οτι ολοι οι κατοικοι της γης ουρλιαζαν μεσα στα αυτια του.Ειδε σαν ορομα ολους τους αρχαιοτερους πολιτσιμους να γινονται συντριμια και τον παντοδυναμο Δια να στεκεται διπλα του.Μετα ολα σκοτεινιασαν.Η λαβη στο τσεκουρι του χαλαρωσε και οι αισθησεις του χαθηκαν...σκοταδι.
Ενα απαλο σκουντημα στο κεφαλι του τον επανεφερε.Ηταν ομως πρωι πια και ειχε μεινει αναισθητος εκει ολο το βραδυ.Ευαλωτος σε αυτην την αναισθητη κατασταση του.Αλλα ευτυχως εκανε λαθος.Δεν ηταν πια μονος.Υπηρχε κατι απο πανω του.Ισως ενας φυλακας αγγελος,απεσταλμενος του Δια...ισως.Η ματια του αρχισε να ξεθολωνει και καθως οι μορφες αρχισαν να καθαριζουν μπροστα του αντικρυσε τον φυλακα του.Τραβηχτηκε λιγο πισω.Ηταν ενα κτηνος μισος ανθρωπος μισος ταυρος.Οχι ελκυστικο και ομορφο,οπως περιγραφουν οι ποιητες τους αγγελους,αλλα τερατωδες και αποκρουστικο.Ηταν ομως ο φυλακας του και αυτο του αρκουσε για την ωρα.Αισθανθηκε ομως μεσα του μια γαληνη και ηρεμια.Σαν να το γνωριζε απο παλια.Σαν καποιος αορατος μυστικος δεσμος υπηρχε μεταξυ τους.Το κτηνος τον κοιταξε και απλα τον χεραιτησε κανοντας ενα μικρο νευμα με το τσεκουρι του.Το μουδιασμα εφυγε και μπορουσε πια να κουνηθει.
Κοιταξε ψηλα και ο ουρανος ηταν πια καθαρος.Το μουγκρισμα του θηριου τον επανεφερε στην πραγματικοτητα και τα πτωματα που κοιτονταν κατω η επιβεβαιωση τι ειχε γινει το προηγουμενο σουρουπο.Ηταν τελικα μια καλη μερα.Ακομα και στην κολαση μπορει να υπαρξει μια καλη μερα.Τα εσπρωξε πανω απο τα τειχη και τα αφησε να σαπισουν εκει,εξω απο την πολη.Και τα κορακια σημερα ειχαν και αυτα μια καλη μερα.
Πηγε στον ναο την πολης και προσευχηθηκε μαζι με τον νεο του συντροφο.Αν και δεν ηταν θρησκος,τουλαχιστον το οφειλε για αυτο που του ειχε συμβει.Μια ακομα μερα ζωντανος,στην πολη των ανθρωπων.Προσευχηθηκε στον Παντοδυναμο Δια...
Τωρα επρεπε να ενημερωθει η συμμαχια.Ετοιμασε τα μυνηματα.Σκοτεινα φτερα,βγηκαν απο τα κλουβια και σταλθηκαν και σε ολους τους αρχοντες της συμμαχιας.Σκοτεινα φτερα/σκοτεινα λογια,λεγανε οι πρεσβυτεροι.Και ειχαν δικιο.Κανενα μυνημα ποτε,δεν ηταν για καλο απο αυτην την πολη.Ποτέ.Οπως και τωρα...Η απειλη επρεπε να εξαφανιστει εαν ξαναερχοταν.Η Αυτοκρατορια ενημερωθηκε και ανταποκριθηκε.Οι υποστηριξεις ηταν ηδη καθ'οδον για την πολη.Η πολη θα θωρακιζοταν και απο Λιμανι αλλα και απο ξηρα.Προετοιμασια για πολεμο ποτε δεν ηταν ευχαριστη διαδικασια.Αλλα αυτην ηταν η μοιρα τους.Και η Ατροπος η αγαπημενη τους...
Γρηγορα ομως η ηρεμια ξαναηρθε αλλα τωρα πανω στο τειχος δεν ηταν πια μονος.Ειχε τον τερατωδη συνπολεμιστη του.Διπλα του.Η ηρεμια στον οριζοντα του εδωσε χρονο να τον παρατησει.Αν και θηριωδης παρατηρησε οτι τον κοιτουσε απο το ιδιο υψος.Ειχαν μαλιστα και το ιδιο οπλο.Τον διπλο πολεμικο πελεκυ του Δια.Αλλα πως ειναι αυτο δυνατον να συμβαινει?Ανθρωπος και Μινωταυρος να εχουν κοινα στοιχεια?Ποτε δεν εγινε αυτο...και ενω αυτα χτυπουσαν μεσα στο κεφαλι του το κτηνος γυρισε και του ειπε μια μονο λεξη.Οχι με μουγκριτο ακαταλλαβιστικο και γρυλλισμα αγριμιου.Αλλα με λαλια που μπορουσε να την καταλαβει.Μια λεξη ηταν αρκετη για να απαντηθουν ολα τα ερωτηματα του παρελθοντος του:

-Αδερφε μου...

Η ανθρωπινη υποσταση του ειχε χαθει εδω και καιρο...και ο Αδερφος του Μινωταυρος ηταν εκει,ωστε ποτε ξανα,να μην το ξεχασει αυτο.Ποτέ....

 

[-PNS-]

Η ιστορία μου θα σας πάει σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια, αλλά που τα πεπραγμένα του απέδειξαν ότι όταν υπάρχει πραγματική ενότητα μπορούν να ξεπεραστούν όλα τα εμπόδια και να νικηθούν δυνάμεις που μόνο με τα φράγκα νομίζουν πως μπορούν να τα ελέγχουν όλα…
Στον πιο αργό κόσμο που έχει υπάρξει σε αυτό το παιχνίδι, υπήρχαν μια χούφτα φίλοι, οι οποίοι, βασικά, είχαν γαλουχηθεί στον αμέσως προηγούμενο κόσμο, ο οποίος ήταν και ο πιο γρήγορος που έχει βγει ως τώρα στο παιχνίδι.

Αυτοί οι φίλοι αποφάσισαν να παίζουν παράλληλα και στον κόσμο της ιστορίας μας, αλλά γρήγορα τα παράτησαν, αφού ο κόσμος μας ήταν πάρα πολύ αργός και δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν στους ρυθμούς του.

Από αυτή την παρέα φίλων έμεινε τελικά μόνο ένας. Ο οποίος αποφάσισε τελικά να ενδώσει και να μπει στη συμμαχία των φαντασμάτων, την οποία είχε βοηθήσει κόντρα στον κοινό εχθρό, πριν καν ενσωματωθεί σε αυτή.

Ο κοινός εχθρός ήταν οι Φραγκάτοι. Μια συμμαχία με βασικά ένα Βασιλιά και τους αυλικούς του, αλλά και πολλούς που ακολουθούσαν αυτόν τον Βασιλιά μόνο από φόβο και ως προσκυνημένοι. Και η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν είχε καμία σχέση με το παιχνίδι, αλλά με… ξένα κόλλυβα μπορούσε να επιβιώνει.

Τα φαντάσματα αποφάσισαν στις αρχές του κόσμου αυτού, να χτυπήσουν μια πόλη και ένα παίκτη που άνηκαν στη συμμαχία των Φραγκάτων. Ο παίκτης αυτός άνηκε σε αυτούς που προανέφερα. Λίγη σχέση με το αντικείμενο, αλλά είχε την ασπίδα αυτού του υποτιθέμενου φοβερού και ανίκητου Βασιλιά. Ο μοναδικός από την παρέα φίλων που τελικά έμειναν σε αυτόν τον νέο κόσμο βοήθησε τα φαντάσματα με ότι είχε, αν και δεν ήταν επίσημα μέλος τους.

Η μάχη ήταν άνιση. Το αποικιακό μπήκε άνετα στην πόλη στόχο, αλλά έπρεπε να περάσουν 24 ώρες για να ολοκληρωθεί η κατάκτηση. Μόλις μία επίθεση ήρθε σε αυτό το διάστημα, λίγο πριν τη λήξη της πολιορκίας, αλλά αρκούσε για να γίνει η ζημιά. Η επίθεση ήταν φυσικά από αυτόν τον φοβερό Βασιλιά των Φραγκάτων, ο οποίος με αμέτρητους φάρους και Ύδρες, κατάφερε να σπάσει την πολιορκία. Με δεδομένο ότι τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο κυλούσαν πολύ αργά, ήταν σαφές ότι οι δυνάμεις αυτού του φοβερού Βασιλιά είχαν δημιουργηθεί με αλόγιστη χρήση χρυσού.

Ως αντίποινα, ο φοβερός Βασιλιάς των Φραγκάτων χτύπησε λυσσαλέα τις αμέσως επόμενες ημέρες την ηγετική ομάδα των Φαντασμάτων, αναγκάζοντας την μεγάλη πλειοψηφία, αλλά και αρκετά απλά μέλη, να εγκαταλείψουν τον κόσμο, ξενερωμένοι από όλη αυτή την παρωδία με την απίστευτη χρήση χρυσού, που έκανε τη μάχη άνιση.

Ο πόλεμος όμως δεν είχε χαθεί. Τα Φαντάσματα, παρά τις μεγάλες απώλειες που είχαν, ανασυγκρότησαν τις δυνάμεις τους, πήραν μαζί τους και τον φίλο της ιστορίας μας, αλλά και δημιούργησαν μια μεγάλη συμμαχία με μικρές, αλλά ικανότατες δυνάμεις, κόντρα πάντα κόντρα στον κοινό εχθρό τον Βασιλιά των Φραγκάτων και την συμμαχία του, αλλά και όσες άλλες συμμαχίες τον στήριζαν, απλά και μόνο από τον φόβο να στραφεί εναντίον τους.

Με το πέρασμα του χρόνου, ο αρχηγός των Φραγκάτων, αλλά και οι περισσότεροι αυλικοί του, νομίζοντας ίσως ότι τα πάντα είχαν κριθεί, χαλάρωσαν, έχοντας φτάσει ίσως στα όριά τους από την αλόγιστη χρήση χρυσού. Τα Φαντάσματα άρχισαν να κερδίζουν το χαμένο έδαφος, φτάνοντας στο σημείο να χτυπούν πλέον στα ίσια και να παίρνουν πόλεις ακόμα και από τον ίδιο τον Βασιλιά των Φραγκάτων, κάτι που μερικούς μήνες πριν φάνταζε αδιανόητο.

Με την κατάσταση να έχει αρχίσει να ανατρέπεται, και ο τελευταίος της μικρής παρέας φίλων που αναφέρθηκε στην αρχή, άφησε αυτόν τον κόσμο, μοιράζοντας τις πόλεις του στους συμμάχους του. Ήταν μόλις τέσσερις, αλλά είχαν καταφέρει να αντέξουν στα χτυπήματα των Φραγκάτων που είχαν βρει τον μπελά τους με αυτόν και δεν είχαν καταφέρει ούτε καν να μπουν σε καμία από αυτές τις πόλεις, πόσο μάλλον να κερδίσουν κάποια.

Στους μήνες που ακολούθησαν, ο φίλος της ιστορίας είδε με ευχαρίστηση τα Φαντάσματα να ωθούν τον Βασιλιά των Φραγκάτων σε άτακτη υποχώρηση, και την μεγάλη συμμαχία του σε διάλυση.

Ακολούθησε η εποχή των θαυμάτων, όπου τα Φαντάσματα ολοκλήρωσαν με επιτυχία και άνεση ότι μόνο τα πρώτα τέσσερα, αλλά και τα επτά στο σύνολό τους. Η λήξη του κόσμου βρήκε τα Φαντάσματα περήφανους νικητές και τον Βασιλιά των Φραγκάτων ταπεινωμένο σε διάφορα επίπεδα. Μέχρι να ολοκληρωθεί ο κόσμος είχε βάλει την ουρά στα σκέλια σε ένα σωρό κόσμους που έπαιζε παράλληλα, νικημένος από τη δύναμη του ένας για όλους και όλοι για έναν που ίσχυσε και στον κόσμο της ιστορίας μας.

Βέβαια, οι Φραγκάτοι Βασιλιάδες θα υπάρχουν πάντα, και εντός και εκτός Grepolis. Όπως απέδειξε και η ιστορία μας όμως δεν είναι ανίκητοι, τουλάχιστον όχι πάντα. Καμία μάχη δεν χάθηκε πριν καν δοθεί και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας…

 

[DeletedUser14948]

Έχει ήδη περάσει αρκετός καιρός από τότε.


Πολλά χρόνια πριν ζούσαμε ειρινικά σε αυτών τον τόπο. Υπήρχαν γενναίοι βασιλιάδες που πολεμούσαν για την κατάκτηση ολόκληρων των νησιών. Οι βασιλιάδες ήταν χωρισμένη σε 6 φατρίες. Η κάθε φατρία λάτρευε και διαφορετικό θεό!
Όλοι είχαν μια κόντρα μεταξή τους. Αλλά για πολλά χρόνια όλα κυλούσαν ομαλά. Ώσπου μια μέρα έγινε κάτι τρομερό. Το βασίλειο του κάτω κόσμου άρχισε να καταστρέφει τα πάντα, ήθελε να πάρει τον ελενχο από όλους τους άλλους. Έχοντας λοιπών μίνι μόνο 2 φατρίες , αυτοί που λάτρευαν τον Δια και την Άρτεμης αποφάσισαν να αφήσουν τις κόντρες και να συμμαχήσουν για να κατατροπώσουν τους νεκρούς.

Και έτσι έγινε….

Μας είχε μίνι μόνο ένα κάστρο. Και έπρεπε να παλέψουμε με νύχια και με δόντια για αυτό, γιατί ήταν το σπίτι μας… Ανεβασμένοι στον πύργο βλέπαμε τους νεκρούς να μας πλησιάζουν από στεριά, και από θάλασσα. Εκείνη την στιγμή που ακούγαμε τα ουρλιαχτά από τους κέρβερους το αίμα μας πάγωνε. Τότε γίρισε ο πατέρας μου και μου έδωσε ένα νύχι ήτανε αυτό που θα με έδενε με τον Γρύπα μου. Ήτανε η στιγμή που έπρεπε να γίνω ένα με το θηρίο και να παλέψω μέχρι το τέλος για τον λαό μου. Τότε όλοι οι στρατιώτες ανέβηκαν στους μαντίχωρες και στους γρύπες, και ξεχύθηκαν στην μάχη. Αυτή η μάχη ώμος κράτησε 2 μερόνυχτα αλλά στο τέλος τα καταφέραμε και βγήκαμε νικήτες! Είχαμε κατατροπώσει τον εχθρό. Όλοι οι πολίτες μου ήταν πραγματικά περήφανοι για εμένα τον βασιλιά τους!

Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει ξανά γίνει κάτι τέτοιο, και απλά ελπίζουμε να μην ξαναγίνει.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, ελπίζω να σας άρεσε!