Αρένα του διαγωνισμού: "Να γράψουμε ιστορία".

[8EAGENHS]

Εδώ θα ποστάρετε τα κείμενά σας τα οποία θα έχουν μέγεθος 3-5 σειρές.
Καλές εμπνεύσεις.

 

[8EAGENHS]

Στα νησιά του Grepolis αυτό το καλοκαίρι, επικρατεί μία πολύ ύποπτη ηρεμία. Κάθε χρόνο, από τις αρχές της άνοιξης αρχίζουν εχθροπραξίες, όταν άγνωστες φυλές από όλα τα σημεία του ορίζοντα καταπλέουν με τα πολεμικά τους πλοία, με σκοπό να λεηλατήσουν και να κατακτήσουν τις πλούσιες πρωτεύουσες των νησιών και να υποδουλώσουν για πάντα τους εργατικούς κατοίκους. Τι συμβαίνει αυτό το καλοκαίρι κι όλα είναι τόσο ειρηνικά; Αυτό αναρωτιόμουν, ξαπλωμένος στο γρασίδι, ρουφώντας τον μυρωδάτο αέρα κάτω απ' το μεγάλο πεύκο και θαυμάζοντας τα όμορφα πουλιά που σχίζουν τον αέρα. Μα.... τι πουλιά είναι αυτά που σκοτείνιασαν τον ουρανό;

 

[mad21]

Τα κοιταζα με δεος,οπως κοιταζει κανεις το χρυσαφι του ηλιου,με το βαρος μιας απειρης θλιψης να πεφτει πανω στην ψυχη μου σα χειμαρρος,σα βραχος,σαν την ανυπολογιστη θαλασσα.Απο μακρια ερχονταν μια μεθυστικη ευωδια δασους.Για πρωτη φορα στη ζωη μου συνειδητοποιησα οτι ειμαι μια μικρη,μια ελαχιστη κουκιδα μεσα στην απεραντοσυνη του συμπαντος,που προσπαθει να κατανοησει το χαωδες μυστηριο της ζωης της... Λιγες στιγμες αργοτερα ακουστηκε ξαφνικα μια πολεμικη ιαχη...

 

[zisis p.]

Η ζέστη ήταν ανυπόφορη στη στεριά και οι εχθρικοί φάροι είχαν βάλει φωτιά στην άλλοτε γαλήνια θάλασσα. Οι τοξότες στα τείχη σωριαζόνταν ο ένας μετά τον άλλον και οι επιτιθέμενοι ιππείς φτάναν κατά χιλιάδες στις ακτές μας, ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμα τους. Το τρίχωμα των αλόγων τους έλαμπε στον ήλιο από το αίμα των συμμάχων μας. Τα πάντα χάθηκαν εκείνη τη μέρα... Αλλά όχι για εμάς που πιστεύαμε στον θεό Άρη! Πλέον, σαν Σπαρτοί, βρισκόμαστε έξω από τις εχθρικές πύλες που μας στέρησαν τη ζωή με τους αγαπημένους μας. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν!

 

[george.ge]

Απ΄τον Απρίλη του ΄11 είμαι μες στο παιχνίδι, σαν τον Δυσσέα έχω και γω ένα μακρύ ταξίδι. Άγγελος μα και Δαίμονας επέλεξα να γίνω και των εχθρών μου τις πληγές, μέσα στο αίμα ΄φήνω. Ποτέ μου δεν την πρόδωσα αυτή τη συμμαχία, και μεσ΄αυτή απέκτησα πραγματική φιλία. Ξενύχτια, άγχος, ανατροπές στην έκβαση τις μάχης, μα δε φοβήθηκα ποτέ, όσο στρατό και να ΄χεις. Μαντίχωρες και Κέρβεροι, Γρύπες και Ερυνίες, είναι σταλμένα απ΄το Θεό μέσα από θυσίες. Δίηρεις μα και Τρίηρεις, Φάροι και καραβάκια, τα είχα καλοτάξιδα, με τα λευκά πανάκια. Στολίδι έχω κάνει εγώ την κάθε μια πόλη, και τραγουδώ περήφανα, να ζήσει η Κρήτη όλη!

 

[tsopakas70]

Όλα ξεκίνησαν λίγο πριν τα μεσάνυχτα, λίγο πριν πέσω για ύπνο. Έπρεπε να το περιμένω και να φανταστώ αυτό που θα ακολουθούσε. Όλη μέρα είχα μικροεπιθέσεις από την αντίπαλη συμμαχία σε διάφορες πόλεις μου. Έτσι δεν έπρεπε να με ξαφνιάσει ο συναγερμός από το κινητό! Μπαίνω στο παιχνίδι και βλέπω να μου έρχονται αμέτρητες επιθέσεις στην μεγαλύτερη πόλη μου και σχεδόν την ίδια ώρα 11:59! Χρόνος για να ενημερώσω τη συμμαχία ελάχιστος! Το μόνο που έμενε ήταν ένα καλό dodge! Και ναι! Ήταν η υποδειγματική άμυνα, αυτό που σπάνια πετυχαίνει κανείς! Το αποικιακό του εχθρού πήγε στον πάτο της θάλασσας και η πόλη σώθηκε για μια ακόμη φορά.

 

[darkwalker97]

Σιγούλια σιγούλια ξημερώνει και το "μαύρο πέπλο" πάνω απο το γκρέπολις "ελαφραίνει" , μια νέα μέρα ξεκινά και τα τείχη να βαραίνει. Ολα κόκκινα τριγύρω και με πιάνει μια ζαλάδα λες και θα φάω επίθεση απο καμία πειρατική αρμάδα. 08:15 το ξυπνητήρι ανακυρήσει και ισα που προλάβαμε το ποτήρι του καφέ να γεμίσει. Σαν η ωρα φτάνει οι επιθέσεις ξεκινούν και οι κόκκινοι στη νύστα τους σοφίες "βαρούν". Αχ κακομοίρη κόκκινε και να ήξερες τι έμελε να πάθεις σα στον ύπνο σου το συναγερμό έχεις ξεχάσει. Και να ξεκινά μια νεα ημέρα με ολο λαχτάρα και τρέλα. Και κάπου εδω μάθαμε την αλήθεια γιατι οι ομαδικές ξεκινούν πρωί με τη νύστα.

 

[DeletedUser12657]

Τόσα χρόνια πολεμώ τις μάχες νικώ, μα τον πόλεμο δεν μπορώ . Ίσως να ναι αιτία η επιλογή που διάλεξα να είμαι απέναντι στους δυνατούς . Σα τους τριακόσιους θέλω και εγώ να κάνω τον ηρωισμό. Λίγοι και καλοί μα πάντα δυνατοί ! -ΛΕΓΕΩΝΑΡΙΟΙ

 

[Χαριτοδιπλωμενος]

Για καμποσα δευτερολεπτα κοιταζα σιωπηλος χωρις να χιμηξω προς το μερος του.Μετα ξαφνιαστικε βλεποντας με να του χαμογελω λεγοντας του <<Ο Διας δεν ειναι εδω και δεν αισθανομαι μεγαλοψυχος.Αλλα μην ανησυχεις' θα πονεσεις μονο ενα δευτερολεπτο>>.Και λεγοντας του αυτα εβγαλα ενα μικρο τοξο αναμεσα απο τους ωμους μου και πριν προλαβει ο Μαντιχωρας να σκυψει δυο βελη τον τιναξαν στο πισω τοιχο.Το ενα διαπερασε το αριστερο φτερο και το αλλο το δεξι καρφωνοντας τον .Ο πονος τον πλημμυρισε και τα ματια του θολωσαν.Το αιμα κυλουσε στα φτερα του τοσο ζεστο που τον εκαιγε.<<Συχωρεσε με ,ειπα ψεματα ο πονος θα ειναι μακρυς>>

 

[Whitesnow]

...οσο τα κιτουσα τα πουλια ο αερας που ρουφουσα δεν ηταν πια τοσο μυρωδατος μιας και μαζι του εφτασε μια εντονη οσμη του αιματος, υδροτα και δακριον τον ειρηνικον και εργατικον κατοικον της πλουσιας προτεβουσας του νησιου που δεχτεικε μια ανελεητη και πολυ καλα ελενχομενη επιθεση απο την γη, την θαλασσα και τον ουρανο με καθε ιδους εξοδευσιμον και ισχυρον μοναδαν που κατειχε μια αγνωστη φυλη...ξαφνικα ανιξα τα ματακια μου και καταλαβα πως ολο αυτο ηθαν απλα ενας εφιαλτις αλλα οπος καθε εφιαλτις δεν περασε χωρις ασχιμο επακολουθο οπος και τουτος που σαν αποτελεσμα ειχε μια ακρεα και ασχιμη λογοκλοπη...συγγνωμη...αλλα οχι...παντου υπαρχει ενας εφιαλτις...