Σοφά Λόγια

phoenix12

Πρώην Game Admin
Εδώ Μπορείτε να καταχωρείτε σοφά λόγια που έχετε δει στο διαδίκτυο και σας άρεσαν ή ακόμα και δικά σας.
Για να δούμε πόσα θα μαζέψουμε μέσα σε αυτό το νήμα.

Ξεκινάω εγώ



1.Mπορείς να κάνεις κομμάτια την ψυχή σου και να τα χαλαλίσεις, ή ακόμα και να τα χαραμίσεις στον οποιονδήποτε........
Μην επιτρέψεις όμως σε ΚΑΝΕΝΑΝ.... να παίξει μ' αυτά.......

2.Η θέληση μπορεί να μετακινήσει ακόμα και βουνά αντιρρήσεων.
 

DeletedUser

Guest
"Ίσως ονομάζονται τοξότες και οι έρωτες, γιατί από μακριά οι ωραίοι πληγώνουν."
Σωκράτης

"Χωρίς εξέταση μην τιμωρείς κανέναν."
Σωκράτης

"Δεν πρέπει να φοβάται κανείς μία αγέλη λύκων που έχει ως αρχηγό της ένα πρόβατο, αλλά μία αγέλη προβάτων που έχει ως αρχηγό της έναν λύκο."
Μ.Αλέξανδρος
 

8EAGENHS

Forum Leader
[8EA]Θεωρία χωρίς πράξη, άξονας χωρίς αμάξι.[/8EA]
563155_3991040572003_1258864077_n.jpg
 

DeletedUser

Guest

υπάρχει μαιλ του Lincoln;; θέλω να του στείλω να με κανει add..
 

DeletedUser

Guest
Τα λάθη μου είναι η ζωή μου.
Samuel Beckett,

Το μέτρο του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι τι θα ‘κανε αν ήξερε ότι κανένας ποτέ δεν θα το μάθαινε.
Thomas B. Macaulay,

Η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους και η ευημερία δημιουργεί τέρατα.
Βίκτωρ Ουγκώ,

Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι. Λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι.
Νικολό Μακιαβέλι,

Πολλοι θα τρομαζαν αν εβλεπαν στον καθρεφτη αντι για το προσωπο τους τον χαρακτηρα τους!!!

Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν.
Ζαν-Πωλ Σαρτρ
 

DeletedUser8870

Guest
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΕΛΛΑΔΑ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ ΑΛΛΑ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ.
ΕΝΑ ΑΛΛΟ <Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΣ ΑΛΛΑ Ο ΠΑΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ.>
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

8EAGENHS

Forum Leader
[8ea]Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.
Ό,τι δεν σε σκοτώνει, ίσως σε πεθάνει αργά.
Ό,τι δεν σε σκοτώνει, μην το σκοτώνεις ούτε εσύ.
Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε βασανίζει μια ζωή.
Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σπάσε του τα νεύρα μπας και σε σκοτώσει να ησυχάσουμε.
Ό,τι δεν σε σκοτώνει είναι άμαχος πληθυσμός.[/8ea]
 

DeletedUser

Guest
- Η ευτυχία δημιουργεί φίλους. Η δυστυχία τους δοκιμάζει
- Όσο ζεις συνέχισε να μαθαίνεις πως να ζεις. Σενέκας ο Πρεσβύτερος
- Η αποτυχία δεν είναι να πέφτεις κάτω. Η αποτυχία είναι να μη σηκώνεσαι
- Διάλεξε τους φίλους σου προσεκτικά ...; οι εχθροί θα σε διαλέξουν μονοί τους.
- Χρωστάμε ενός λεπτού κραυγή, για κάθε στιγμή που σιωπήσαμε.Λιλή Ζωγράφου
- Το γέλιο είναι η μουσική της ψυχής.
- Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες.Αϊνστάιν
 

DeletedUser

Guest
Yes we can!!! - Barack Obama
Ουδέν καλό αμπιγιέζ καλού - Ανζελα Δημητριου
Ουδεις Ασφαλτος - Ανζελα Δημητριου
 

8EAGENHS

Forum Leader
Ευχαριστώ όλους εκείνους που γελούν με τα όνειρά μου … Εμπνέουν τη φαντασία μου …
Ευχαριστώ όλους αυτούς που με γεμίζουν ψέματα … Μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας …
Ευχαριστώ όλους εκείνους που δεν έχουν πιστέψει σε μένα … Μου έμαθαν πως μετακινούνται τα βουνά.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με πολεμούν… Προκαλούν το θάρρος μου...
Ευχαριστώ όλους εκείνους που ήθελαν να μου επιβάλουν περιορισμούς. Μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας .
Ευχαριστώ όλους αυτούς που μου έχουν προκαλέσει σύγχυση… Έχει γίνει σαφής η θέση μου.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους που με έχουν εγκαταλείψει... Μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με έχουν προδώσει, όσους καταχράστηκαν τα αισθήματα μου. Μου επέτρεψαν να είμαι προσεκτικός.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους που με έχουν βλάψει. Με έμαθαν να αναπτύσσομαι μέσα από τον πόνο .
Ευχαριστώ όλους εκείνους που διαταράσσουν την ηρεμία μου δημιουργώντας μου προβλήματα. Μου έδωσαν δύναμη να τα αντιμετωπίζω.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος. Μου έδωσαν την ευκαιρία και τη δύναμη να μάθω να σηκώνομαι.
Ευχαριστώ όλους εκείνους που έχουν κερδίσει εις βάρος μου .. Μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν .
Το πιο σημαντικό: Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με αγαπούν όπως κι εγώ.
Σας ευχαριστώ.
Paulo Coelho – Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός
 

DeletedUser

Guest
Βροτοις πεφυκε τον πεσοντα λακτισαι
(Ειναι στη φυση των ανθρωπων να κλοτσούν αυτόν που επεσε)


Γνωσις βροτοις μεγιστον εν βιω κλεος
(Η γνωση ειναι η μεγαλυτερη δοξα για τους ανθρωπους)


Προτού ξεκινήσεις ένα ταξίδι εκδίκησης σκάψε δύο τάφους. Ένα για το πτώμα σου και έναν για την αξιοπρέπεια σου.

Kαι η υπογραφή μου:
arrow.png
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

8EAGENHS

Forum Leader
[8ea]Είναι δυο άνθρωποι. Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.
Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλο: “Θα σε σκοτώσω”.
“Μα γιατί;”, ρωτά ο άοπλος “τι σου ‘χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω ούτε με ξέρεις”.
“Γι’ αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ’ αγαπούσα”, λέει αυτός με το μαχαίρι.
“Ή και να με μισούσες”, λέει ο άοπλος. “Να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση; Έλα να γνωριστούμε!”
“Κι αν σ’ αγαπήσω”, επιμένει ο οπλισμένος, “αν σ’ αγαπήσω, τι θα κάνει ετούτο το μαχαίρι;”
“Ω, μη φοβάσαι”, λέει ο άοπλος, “σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη. Και τότε είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση”.

Αργύρης Χιόνης- "Ασήμαντα περιστατικά"(απόσπασμα)[/8ea]
 

8EAGENHS

Forum Leader
Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν' αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα.
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα-ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

Μ.Αναγνωστάκης
 

8EAGENHS

Forum Leader
Και το παραμύθι !!!

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ....

στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε πού υπήρχανε ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα.
Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε.
Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ' αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά.
Μια πέτρα όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη.
Ή, για να το πω καλύτερα,
όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, εκτός από εκείνες που γινήκανε αγάλματα ή ναοί
ή από εκείνες που τις λεν λίθους, πολύτιμους
και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο.

H δική μας πέτρα
ήταν εντελώς ασήμαντη-
δεν άξιζε ούτε για να την κλοτσήσει κανείς.
Μικρή κι ασουλούπωτη, δεν ήταν ούτε στρογγυλή ούτε τετράγωνη ούτε μακρόστενη.
Το χρώμα της, ξέθωρο γκρίζο, την έκανε ακόμα πιο ασήμαντη, γιατί κι ο δρόμος είχε το ίδιο χρώμα και με δυσκολία την ξεχώριζες.

Η ασημαντότητα της αυτή είχε βέβαια και τα καλά της.
Ένα απ' αυτά το 'παμε κιόλας: κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να την κλοτσήσει.
Εν' άλλο ήταν ότι κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε με τη βαριά του να την κομματιάσει ή να τη μεταφέρει έξω απ' το δρόμο, γιατί, έτσι μικρή που ήτανε, τόπο δεν έπιανε κι ο δρόμος έμενε ελεύθερος.

Ζούσε, λοιπόν, ειρηνικά την πέτρινη ζωή της,
που ήταν βέβαια λίγο μονότονη, αλλά αυτό κα θόλου δεν την ενοχλούσε, γιατί, αφού δεν ήξερε τί δεν είναι μονοτονία, δεν ήξερε ούτε τί είναι.

Μια μέρα όμως έμαθε.

Εκείνη τη σημαδιακή, για τη ζωή της πέτρας, μέρα,
εν' αγόρι, που ήθελε να σκοτώσει ένα σπουργίτι ή να σπάσει κάποιο γλόμπο και δεν έβρισκε άλλη πέτρα, πιο κατάλληλη,
τη μάζεψε απ' το δρόμο, την έβαλε στη σφεντόνα του και την τίναξε στον αέρα, ψηλά και μακριά.

Ευτυχώς, επειδή ήταν ατζαμής, δεν πέτυχε τον στόχο του.....
πέτυχε όμως, δίχως να το ξέρει, ν' αλλάξει τη ζωή της πέτρας.

Δίχως να το ξέρει..

της έδειξε πως δεν ήταν πλασμένη μόνο για να σέρνεται στον δρόμο, μα πώς μπορούσε και να πετάξει,

κι ακόμη πώς ο δρόμος
δεν ήτανε ο κόσμος όλος αλλά μονάχα ένα μέρος του, και μάλιστα όχι το πιο ωραίο,

γιατί η πέτρα, όταν τέλειωσε το πέταγμα της, βρέθηκε μέσα σ' έναν κήπο.

Ο κήπος αυτός, τώρα, αν και δεν ήτανε καθόλου μαγεμένος, όπως συμβαίνει συνήθως με τους κήπους των παραμυθιών, ήταν χαρά των ματιών να τον βλέπεις. Και τί δεν ήταν φυτεμένο εκεί!

Κρεμμύδια και ντομάτες και φασολάκια πράσινα κι αγγούρια, αλλά και λουλούδια, πολλά λουλούδια και διάφορα, γαρίφαλα και τριαντάφυλλα (τριαντάφυλλα και εκατόφυλλα) και κρίνα και βιολέτες και ντάλιες και γεράνια, πολλά γεράνια. Άσε πια τα μυριστικά, βασιλικούς και δυόσμους κι αρμπαρόριζες και δεντρολιβανιές και μαντζουράνες. Μ' άλλα λόγια, ό κήπος ήταν κήπος κι όχι ποδοσφαιρικό γήπεδο, όπως εκείνοι οι κήποι με το κουρεμένο σύρριζα γρασίδι.

Φανταστείτε τώρα το ξάφνιασμα της πετρούλας,
πρώτα απ' το ταξίδι της στον αέρα κι ύστερα απ' τον καινούργιο αυτόν κόσμο, πού τόσο ξαφνικά ανακάλυψε.
Όσο για το πέσιμο της, αυτό δεν είχε διόλου άσχημες συνέπειες,
γιατί,
όπως οι πέτρες δεν έχουν ούτε χέρια ούτε πόδια ούτε κεφάλι, δεν κινδυνεύουνε να σπάσουν τίποτε πέφτοντας στο χώμα, όταν μάλιστα αυτό είναι το αφράτο χώμα ενός κήπου.

Το μεγάλο ξάφνιασμα της κράτησε βέβαια πολύ λίγο, όσο βρισκότανε ακόμη στον αέρα, πάνω απ' τον κήπο, γιατί μόνο από κει μπόρεσε να δει όλο το θαύμα πού απλωνόταν από κάτω της.
Απ' τη στιγμή πού βρέθηκε στο χώμα και μετά, μπορούσε να βλέπει μόνο ό,τι βρισκότανε πολύ κοντά της, δηλαδή μια ντοματιά, μια γαριφαλιά και δυο ρίζες βασιλικό. Σιγά σιγά όμως γνώρισε κι άλλα πράματα, σπουδαία, πού ποτέ πριν δεν είχε φανταστεί την ύπαρξη τους. Γνώρισε τις μέλισσες και το ατέλειωτο παιχνίδι τους μέ τον ήλιο και τα λουλούδια, τα μακριά κοκκινοσκούληκα, πού βγάζαν πότε πότε το κεφάλι έξω απ' τις τρύπες τους για να δουν πώς παν τα πράγματα στο φώς, τα μερμήγκια, πού σκαρφάλωναν πάνω της αγκομαχώντας, κουβαλώντας

τεράστια ψίχουλα, κάτι περίεργα μυγιάγγιχτα ζουζούνια, πού, στο παραμικρό άγγιγμα, μαζεύονταν και γίνονταν μικρά σκληρά μπαλάκια ...;

Η πετρούλα πέρασ' εκεί μιαν άνοιξη κι ένα καλοκαίρι,
και στις αρχές του φθινοπώρου, με τα πρωτοβρόχια,
ανακάλυψε με χαρμόσυνη ανατριχίλα, πού έφτανε ως τα βάθη της πέτρινης καρδίας της, ότι είχε αρχίσει ν' αλλάζει χρώμα και, από γκρίζα κι αναιμική πού ήτανε, ν' αποκτά μια πρασινωπή,
όλο υγεία όψη.

Η χαρά της όμως αυτή δεν κράτησε πολύ.

Ένα φθινοπωριάτικο απογευματάκι...
από κείνα πού ή γλύκα τους μεθάει τα χρυσάνθεμα και τα κάνει να θέλουν ν' αποχωριστούν τις ρίζες τους και να πετάξουνε στον ουρανό σαν χρυσορόδινα συννεφάκια,
ένα τέτοιο λοιπόν απογευματάκι, ενώ ήταν απορροφημένη απ' τον αγώνα ενός μερμηγκιού πού προσπαθούσε να σηκώσει ένα σποράκι,
ένιωσε μια δύναμη να τη σηκώνει σαν πούπουλο στον αέρα. ..
Πριν καταλάβει καλά καλά τί της γινότανε, πριν ακούσει καν τον κηπουρό να μουρμουρίζει «μπα, μια πέτρα!)), βρέθηκε να κάνει τη δεύτερη πτήση στη ζωή της και, περνώντας πάνω απ' τη μάντρα του κήπου, να προσγειώνεται στο σκληρό γκρίζο δρόμο,
απ' τον όποιο νόμιζε πώς είχε φύγει πια

για πάντα....

Καταλαβαίνετε τώρα την απελπισία της μετά από τόση ομορφιά πού είχε ζήσει, να ξαναβρεθεί στη μέση της ίδιας της παλιάς, μονότονης ασκήμιας ...;

Στην αρχή ήθελε να πεθάνει και προσευχόταν να περάσει από πάνω της ό τροχός κανενός οδοστρωτήρα και να την κάνει σκόνη.
Αργότερα, όταν της πέρασε ή πρώτη, μεγάλη πίκρα,
άρχισε να ονειρεύεται ότι θα ξαναπερνούσε από κει ό μικρός πρίγκιπας, ο πιτσιρίκος με τη σφεντόνα,
κι ότι θα την ξαναπέταγε μες στον παράδεισο της.

Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ό μικρός πρίγκιπας, πού στο μεταξύ έγινε ένας μεγάλος μπακάλης, ποτέ δεν ξαναπέρασε από κει.

Η πέτρα, βέβαια,

πού δεν ξέρει (κι ούτε θέλει να μάθει) από χρόνια, ηλικίες κι άλλα τέτοια,
ποτέ δεν έπαψε,
κι ούτε θα πάψει, να ονειρεύεται τον κήπο της,
ακόμη και τώρα πού βρίσκεται θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου ...
κι ο παράδεισος της δόθηκε αντιπαροχή για πολυκατοικία.

Αργύρης Χιόνης..
 

DeletedUser

Guest
Εκπαίδευση είναι να μαθαίνεις εκείνα που ποτέ δεν υποψιαζόσουν ότι αγνοούσες.
 

DeletedUser

Guest
ΤΙ ΚΡΙΒΕΤΕ ΕΚΕΙ ΕΞΩ;;;
Είναι παράξενο να μεγαλώνει μόνο ένα στάχυ συταριού μέσα σε ένα χωράφι
κι μόνο ένας κόσμος μέσα στο άπειρο...​
 

8EAGENHS

Forum Leader
[8ea]Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: θα πέσει η πόλις.

Εκεί προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα π ε ρ ι μ έ ν ω.

Μανόλης Αναγνωστάκης[/8ea]
 
Κορυφή