[8ea]''Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά κομμάτια (εντάξει, βγάζω έξω τα εντελώς πανηγυρτζίδικα) που έχουν κλαρίνο και δεν μ’ αρέσουν. Αυτό, κατ’ αρχήν. Το κλαρίνο είναι το βιολί των πνευστών, στο τονικό εύρος και στην ευλυγισία της έκφρασης – ο πιο αγαπημένος μου ήχος στη μουσική. Τζαζ, κλασική, δημοτικά, τα κάνει όλα, με στρογγυλάδα και κομψή δύναμη. Επίσης θυμίζει βιολί γιατί, όπως συμβαίνει, βέβαια, με όλα τα πνευστά, τον ήχο τον πλάθει ο μουσικός· και ο ήχος του λάθους είναι διαβολικά επώδυνος. Όπως στο βιολί.
Το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν αποκάλυψη: πριν τον Κηλαηδόνη, δεν είχα ξανακούσει άλλον Έλληνα να γράφει κλασική τζαζ. Ήταν όμως και μια από τις πιο πρώιμες επαφές μου με τον ήχο του κλαρίνου. Όταν το πρωτοάκουσα, χωρίς τον περισπασμό στίχων, που ανέκαθεν με απορροφούσαν δυσανάλογα στα «κανονικά» τραγούδια, συγκεντρωνόμουν στην απλή μελωδία του κλαρίνου-πρωταγωνιστή και μπορούσα να φανταστώ ό,τι ήθελα: χρώματα που εκρήγνυνται σε αργή κίνηση μέσα σε ένα νουάρ φόντο.
Ναι, το κλαρίνο όλα αυτά.''
Μαργαρίτα Ζαχαριάδου[/8ea]
[video=youtube;GbKHKRcA12I]https://www.youtube.com/watch?v=GbKHKRcA12I[/video]