8EAGENHS
Forum Leader
Θυμάμαι τα χρόνια τα παλιά, που έπαιζα με τον παππού μου αγωνία, μουτζούρη και ξερή και με συνέπαιρναν του κόσμου τα συναισθήματα και μετά για να μου γλυκάνει τον πόνο μου αγόραζε σοκολάτες και μικιμάους κι ένιωθα να τον αγαπώ πολύ.
Αργότερα θυμάμαι να συναγωνίζομαι το φίλο μου τον Χρήστο στο δρόμο των 100 και 200 μέτρων όπου πάντα σχεδόν έχανα και πάντα σκύλιαζα στην προπόνηση προσπαθώντας να τον φτάσω και μετά καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και τις κυριακές βγαίναμε μαζί στο νυφοπάζαρο. Και θυμάμαι πόσο τον αγαπούσα για όλα αυτά που ήταν για μένα και για όλα αυτά που ήμουν εγώ γι' αυτόν.
Αρκετά αργότερα θυμάμαι να παίζω με το γιο μου ΜΟNOPOLY και να μη θέλει να τον αφήνω να κερδίζει κι έχανε και τσατιζόταν και μετά τον έπαιρνα αγκαλιά και τον κανάκευα για να "ηρεμήσει".
Τα ίδια θυμάμαι και με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά όταν ήμουν πιτσιρικάς, με τους συμφοιτητές στη σχολή, με τους συναδέλφους στο στρατό κλπ κλπ.
Με λίγα λόγια, δεν παίζεις ένα παιχνίδι με κάποιον που αντιπαθείς, που μισείς που δεν γουστάρεις. Παίζεις με το φίλο, τον αδελφό, αυτόν που συμπαθείς και θέλεις για συντροφιά σου.
Και τώρα ονειρεύομαι, ένα Grepolis, (όπου Grepolis βλέπε όλα τα διαδικτυακά παιχνίδια "αντιπαλότητας" ) που όσο σκληρά κι αν παίξω, ο αντίπαλος θα αναγνωρίσει την ποιότητα του παιχνιδιού μου, θα αναγνωρίσει ότι κάπου έσφαλε και γι' αυτό ηττήθηκε, θα θελήσει να κάνουμε μαζί μια ανάλυση του γεγονότος που μας έφερε σε επαφή, θα δώσει χώρο για να τον πλησιάσω σαν κάτι έμψυχο και στην τελική, θα αναγνωρίσει τον άνθρωπο πίσω από μια άψυχη οθόνη, έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη το παιχνίδι για τους δικούς του λόγους, έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη να μοιράζεται την ψυχή του με άλλους ανθρώπους.
Αργότερα θυμάμαι να συναγωνίζομαι το φίλο μου τον Χρήστο στο δρόμο των 100 και 200 μέτρων όπου πάντα σχεδόν έχανα και πάντα σκύλιαζα στην προπόνηση προσπαθώντας να τον φτάσω και μετά καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και τις κυριακές βγαίναμε μαζί στο νυφοπάζαρο. Και θυμάμαι πόσο τον αγαπούσα για όλα αυτά που ήταν για μένα και για όλα αυτά που ήμουν εγώ γι' αυτόν.
Αρκετά αργότερα θυμάμαι να παίζω με το γιο μου ΜΟNOPOLY και να μη θέλει να τον αφήνω να κερδίζει κι έχανε και τσατιζόταν και μετά τον έπαιρνα αγκαλιά και τον κανάκευα για να "ηρεμήσει".
Τα ίδια θυμάμαι και με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά όταν ήμουν πιτσιρικάς, με τους συμφοιτητές στη σχολή, με τους συναδέλφους στο στρατό κλπ κλπ.
Με λίγα λόγια, δεν παίζεις ένα παιχνίδι με κάποιον που αντιπαθείς, που μισείς που δεν γουστάρεις. Παίζεις με το φίλο, τον αδελφό, αυτόν που συμπαθείς και θέλεις για συντροφιά σου.
Και τώρα ονειρεύομαι, ένα Grepolis, (όπου Grepolis βλέπε όλα τα διαδικτυακά παιχνίδια "αντιπαλότητας" ) που όσο σκληρά κι αν παίξω, ο αντίπαλος θα αναγνωρίσει την ποιότητα του παιχνιδιού μου, θα αναγνωρίσει ότι κάπου έσφαλε και γι' αυτό ηττήθηκε, θα θελήσει να κάνουμε μαζί μια ανάλυση του γεγονότος που μας έφερε σε επαφή, θα δώσει χώρο για να τον πλησιάσω σαν κάτι έμψυχο και στην τελική, θα αναγνωρίσει τον άνθρωπο πίσω από μια άψυχη οθόνη, έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη το παιχνίδι για τους δικούς του λόγους, έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη να μοιράζεται την ψυχή του με άλλους ανθρώπους.
