DeletedUser
Guest
ΠΑΜΕ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΙ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ
(ΟΧΙ ΣΠΑΜ)
ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ 2013 ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΔΟΥΛΙΕΣ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΑ
ΧΑΡΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
ΠΑΜΕ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΙ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ
(ΟΧΙ ΣΠΑΜ)
ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ 2013 ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΔΟΥΛΙΕΣ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΑ
ΧΑΡΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
DeletedUser
Guest
να μας πανε ολλα καλα το 2013 πιστεβο
8EAGENHS
Forum Leader
Ο Νέος Χρόνος
(Μικρό υπερβατικό μυθιστόρημα)
Τινάχτηκα απ' την βαθιά πολυθρόνα που είχα βυθιστεί εδώ και λίγην ώρα, αποκαμωμένος από
τόσες σκέψεις που ήρθαν μαζεμένες κι απρόσκλητες, στις τελευταίες ώρες του χρόνου, που
φαίνεται να ξεψυχάει αλλά δεν το βάζει κάτω, θέλει να κάνει το μυαλό μου να βουρβουρίσει
μέχρι να καεί τελείως.
Φθάνω σχεδόν τρέχοντας ν' ανοίξω την εξώπορτα, γιατί αυτός ο μπαγλαμάς που χτυπάει τόσο
επίμονα, θα μου κάψει το κουδούνι. Παρόλ' αυτά την τελευταία στιγμή, φορώ ένα πρόχειρο ήπιο
και ήρεμο βλέμμα κι ανοίγω χωρίς επιφυλάξεις, έτοιμος μάλιστα να χαμογελάσω κιόλας στην
έκπληξη που θα αντίκριζα.
Στα μάτια του γέρου που με κοίταξαν με μια παράξενη λάμψη, διάβασα το χρώμα και την ένταση
του δικού μου βλέμματος, ένα βλέμμα βαμμένο με μια απογοήτευση κι ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Φυσικά δεν περίμενα κανέναν Άγιο Βασίλη, αν και η εμφάνιση του γέρου απέναντί μου δεν
απείχε και πολύ απ' αυτήν του συμπαθούς αγίου, έτσι τουλάχιστον όπως τον παρουσιάζουν οι
εμπορικές διαφημίσεις, αλλά μια νεανική παρουσία ίσως να μου είχε δώσει μια ελπίδα για λίγο
πιο ευχάριστες επόμενες στιγμές.
Ο γέρος έσκυψε λίγο το κεφάλι και με κοίταξε υπό γωνία, με ένα βλέμμα κάπως ένοχο, αλλά
αμέσως άλλαξε χρώμα το πρόσωπό του και φωτίστηκε ελαφρά, καθώς απλώνοντας το χέρι του, μου
έδειξε μία φιάλη. Έβαλε το δάχτυλό του στην ετικέτα της φιάλης και με θριαμβευτική φωνή
ανήγγειλε ότι το κρασί αυτό που έφερε να πιούμε, ήταν αρχαίο.
-Γνωριζόμαστε; ρώτησα
-Αμέ, γι' αυτό ήρθα, απάντησε χαρούμενος και φανερά ανακουφισμένος ο γέρος.
-Από πού γνωριζόμαστε και από πότε;
-Αχμμ, ερώτηση ήταν το "γνωριζόμαστε"; εγώ το πήρα σαν πρόταση, ανταπάντησε με πονηρό
χαμόγελο.
-Εντάξει γέροντα, από χιούμορ καλά τα πας, αλλά θα μου πεις ποιος είσαι; γιατί μόλις μου
είπες τι θέλεις.
-Να περάσω; είμαι ο Νέος Χρόνος...
-χαααααα, θα γελάσουμε σήμερα, μα πέρνα, έχεις γούστο και προ πάντων φαίνεσαι ακίνδυνος κι
εγώ είμαι μόνος κατά μόνος.
Με πεταχτό βήμα για την ηλικία του, εισήλθε μάλλον χαρούμενος και κατευθύνθηκε προς το
καθιστικό, σαν να γνώριζε το χώρο από παλιά. Σαν μαγνητισμένος πλησίασε στο τζάκι, αφού δυο
βήματα πριν "έσπασε" τη μέση του κι απέθεσε την φιάλη πάνω στο μικρό τραπεζάκι που ήταν
ανάμεσα στις δύο αντικριστές πολυθρόνες. Τέντωσε τις παλάμες του προς την φωτιά και
αναφώνησε: "Μεγαλείον το πύρ της ειρήνης".
-Έχεις όνομα γέροντα; πώς να σε αποκαλώ; γιατί μάλλον η φιάλη με το αρχαίο κρασί, θα κρύβει
και χιλιάδες λέξεις μέσα της, που πρέπει να βγουν στον αέρα και να πετάξουν ελεύθερες μέσα
απ' τα στόματά μας, ώστε οι δονήσεις των ήχων τους να μας γεμίσουν συναισθήματα και να
νιώσουμε ζωντανοί, και πρέπει οι λέξεις να ξέρουν προς τα πού θα πετάνε κάθε φορά, προς τον
Θεαγένη ή προς τον.....
-Νέο Χρόνο!
-Μα έλα τώρα καλέ μου, λες Νέος Χρόνος και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο γέρος θα είναι ο
Παλιός ο χρόνος. Εγώ σε φανταζόμουν έναν νεαρό, με λαμπερό βλέμμα, καλοχτενισμένο, με γέλιο
ως τα ριζαύτια, με κουστουμιά απίθανη και καλοραμμένη, γραβατούλα ή παπιγιόν, σκαρπινάκι
λουστραρισμένο, γεμάτον χαρά κι ελπίδα και αισιοδοξία. Μπροστά μου βλέπω έναν σχεδόν
σερνάμενο κι απέλπιδα γέρο, πιθανόν και ραμολιμέντο, που έχει το νου του στο κρασί και
μοιάζει σαν από καιρό άστεγος.
-Άνοιξε με προσοχή κι αγάπη το κρασί, Θεαγένη και φέρε δύο κρυστάλλινα ποτήρια, μόνον μέσα
σε κρύσταλλο μπορεί να ζήσει ένα θαύμα, είπε και κάθισε αργά και αναπαυτικά στη μία
πολυθρόνα.
Στάθηκα για λίγο να απολαύσω τις κινήσεις του, που αν και αργές είχαν μια απόλυτη αρμονία
και εξοικείωση με τον χώρο, σαν να είχε ζήσει χρόνια μέσα σ' αυτό το σπίτι.
Γύρισα την πλάτη κι έκανα πέντε μικρά βήματα μέχρι να φτάσω στο μικρό σκρίνιο και να πιάσω
δυο ποτήρια. Με ευλάβεια σχεδόν, σεβόμενος τον ύμνο του φίλου μου στον κρύσταλλο, μετέφερα
τα ποτήρια και ακούμπησα με προσοχή το καθένα στη θέση του.
Το άνοιγμα της φιάλης απαιτούσε μια ιεροτελεστία κι έγινε με προσοχή, μην τυχόν κι αρχίζουν
να ξεφεύγουν οι λέξεις από μόνες τους και πριν την ώρα τους, βγαίνοντας από τον λαιμό της
φιάλης κι όχι απ' τον δικό μας, κάτω από το άγρυπνο και παρατηρητικό βλέμμα του γέροντα.
Του πρότεινα την ανοιχτή φιάλη:
-Θες να μας κεράσεις εσύ, μήπως ξέρεις κάποια λεπτομέρεια παραπάνω, για να έχει μεγαλύτερη
επιτυχία το συμπόσιο;
Χαμογέλασε κι έπιασε την φιάλη με τα δυο χέρια.
-Το μυστικό είναι ένα για όλα τα πράγματα που κάνεις, είπε με σχεδόν χαρούμενη και
σίγουρα πειστική φωνή, κάνοντας αργά και σταθερά, να ακουμπήσουν τα χείλια της φιάλης στα
χείλια του ποτηριού.
-Ποιο είναι αυτό;
-Η αγάπη, Θεαγένη και το ξέρεις, δεν θα κάνουμε ο ένας στον άλλον ερωτήσεις τόσο απλές. Θα
συνεννοούμαστε με τον καλύτερο τρόπο, μόνον όταν θεωρήσουμε ότι ο καθένας έχει απέναντί του
τον εαυτόν του. Έτσι και χρόνο θα κερδίσουμε και ειλικρινείς και απόλυτοι θα είμαστε.
-Εγώ πάντως αρχίζω να πιστεύω σιγά σιγά ότι είσαι ο Παλιός ο χρόνος, η λέξη "Νέος" δεν
παραπέμπει σε σοφία. Δεν ξέρω όμως γιατί να μου κάνεις αυτήν την πλάκα και γιατί σ' εμένα.
-Η αλήθεια είναι, ότι με ονομάσανε έτσι πριν πολύν καιρό. Είμαι από τους έμπειρους Χρόνους
κι έχω δει πολλά, μα πάρα πολλά στη ζωή μου. θυμάσαι στις αρχαίες τραγωδίες τον από μηχανής
Θεό; Κάτι παρόμοιο είμαι κι εγώ, αλλά σε επίπεδο χρόνων κι εποχών. Ο πατέρας μας ο Αιώνας,
μην νομίζεις ότι έχει πολλά παιδιά, τριαντατρία είμαστε όλα κι όλα. Κάνουμε κύκλο όλοι κι
ερχόμαστε στη Γη για να μετράμε τις μέρες των ανθρώπων και τάχα να τους φέρνουμε ελπίδες και
λύσεις στα προβλήματά τους. Στην ουσία τίποτε απ' αυτά δεν συμβαίνει και το μόνο που γίνεται
είναι ένας κύκλος. Εγώ έρχομαι σπάνια και μόνον όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη κι έρχομαι
έτσι, όπως είμαι πάντα.
-Δηλαδή οι άλλοι πώς έρχονται;
-Οι άλλοι; μα πριν το είπες, έρχονται σενιαρισμένοι φορώντας μάσκες και ψεύτικες γυαλιστερές στολές,
για να δείξουν ότι έρχεται κάτι νέο και να παρακινήσουν τους ανθρώπους να κάνουν προσπάθειες
για κάτι νέο.
-Τώρα τί άλλαξε; δεν υπάρχει πια τέτοια ανάγκη; ή ποια άλλη ανάγκη υπάρχει που ήλθες εσύ να
καλύψεις;
-Ας πιούμε και καμιά γουλιά από το "ουκ εκ του κόσμου τούτου" προϊόν της αμπέλου, μήπως και
η αλήθεια αρχίσει να φαίνεται μόνη της, αν και είμαι σίγουρος πως αρχίζεις να την θωρείς
έστω και αχνά.
Έφερα σχεδόν αστραπιαία και κόλλησα το ποτήρι στα χείλη μου και ρούφηξα με απληστία μια γενναία γουλιά, σαν να είχα νιώσει απειλή ότι θα που πάρουν το ποτήρι απ' τα χέρια και θα χανόταν για πάντα η μοναδική ευκαιρία να αισθανθώ για λίγο Ολύμπιος θεός που απολαμβάνει το νέκταρ του. Έμενα εκστασιασμένος από τη γεύση, το άρωμα και τον ήχο του οίνου. Ο φίλος διάβασε ανοιχτό βιβλίο τα μάτια μου κι ευχαριστήθηκε που θαύμασα τόσο πολύ το κέρασμα.
-Και εκλήθης λοιπόν για να κάνεις τί; να αλλάξεις κάτι δια μαγείας, να ρίξεις σεισμούς για να ταρακουνήσεις τον κόσμο, αστραπές για να τον φωτίσεις ή τεράστια θαλάσσια κύματα για να τον δροσίσεις; Έχουμε απ' όλα αυτά και δεν μας κάνουν ζάφτι, έφερες κάτι νέο;
-Ούτε έφερα κάτι νέο ούτε κανείς άλλος θα φέρει. Όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο και τα παλιά και τα νέα και τα καλά και τα κακά και τα λίγα και τα πολλά, βρίσκονται μέσα στον άνθρωπο. Όσοι είμαστε εμείς αυτοί που καλούμαστε να κάνουμε κάτι για το καλό του ανθρώπου, το μόνο που κάνουμε είναι μία προσπάθεια να αφυπνίσουμε όσο γίνεται περισσότερους κοιμωμένους.
-Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι ο ρόλος σου είναι παρόμοιος μ' αυτόν του ζυγού, έρχεσαι κάθε φορά που χρειάζεται να επέλθει κάποια ισορροπία, για να εξομαλύνεις ακραίες καταστάσεις και να σμιλεύσεις τραχιές σκέψεις και πράξεις που αποσυντονίζουν και ενδύουν με δυσαρμονία τους ανθρώπους και γενικά όλον τον ορατό και αόρατο κόσμο.
-Σωστά καταλαβαίνεις, αλλά δυστυχώς μόνον λίγες είναι οι επιτυχημένες φορές που συνέβη αυτό σε μεγάλο βαθμό.
-Με ποιο τρόπο επιτυγχάνεται αυτό; έχεις κάποια μαγικά κόλπα ή ακολουθείς την φυσική νομοτέλεια;
Συνεχίζεται
(Μικρό υπερβατικό μυθιστόρημα)
Τινάχτηκα απ' την βαθιά πολυθρόνα που είχα βυθιστεί εδώ και λίγην ώρα, αποκαμωμένος από
τόσες σκέψεις που ήρθαν μαζεμένες κι απρόσκλητες, στις τελευταίες ώρες του χρόνου, που
φαίνεται να ξεψυχάει αλλά δεν το βάζει κάτω, θέλει να κάνει το μυαλό μου να βουρβουρίσει
μέχρι να καεί τελείως.
Φθάνω σχεδόν τρέχοντας ν' ανοίξω την εξώπορτα, γιατί αυτός ο μπαγλαμάς που χτυπάει τόσο
επίμονα, θα μου κάψει το κουδούνι. Παρόλ' αυτά την τελευταία στιγμή, φορώ ένα πρόχειρο ήπιο
και ήρεμο βλέμμα κι ανοίγω χωρίς επιφυλάξεις, έτοιμος μάλιστα να χαμογελάσω κιόλας στην
έκπληξη που θα αντίκριζα.
Στα μάτια του γέρου που με κοίταξαν με μια παράξενη λάμψη, διάβασα το χρώμα και την ένταση
του δικού μου βλέμματος, ένα βλέμμα βαμμένο με μια απογοήτευση κι ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Φυσικά δεν περίμενα κανέναν Άγιο Βασίλη, αν και η εμφάνιση του γέρου απέναντί μου δεν
απείχε και πολύ απ' αυτήν του συμπαθούς αγίου, έτσι τουλάχιστον όπως τον παρουσιάζουν οι
εμπορικές διαφημίσεις, αλλά μια νεανική παρουσία ίσως να μου είχε δώσει μια ελπίδα για λίγο
πιο ευχάριστες επόμενες στιγμές.
Ο γέρος έσκυψε λίγο το κεφάλι και με κοίταξε υπό γωνία, με ένα βλέμμα κάπως ένοχο, αλλά
αμέσως άλλαξε χρώμα το πρόσωπό του και φωτίστηκε ελαφρά, καθώς απλώνοντας το χέρι του, μου
έδειξε μία φιάλη. Έβαλε το δάχτυλό του στην ετικέτα της φιάλης και με θριαμβευτική φωνή
ανήγγειλε ότι το κρασί αυτό που έφερε να πιούμε, ήταν αρχαίο.
-Γνωριζόμαστε; ρώτησα
-Αμέ, γι' αυτό ήρθα, απάντησε χαρούμενος και φανερά ανακουφισμένος ο γέρος.
-Από πού γνωριζόμαστε και από πότε;
-Αχμμ, ερώτηση ήταν το "γνωριζόμαστε"; εγώ το πήρα σαν πρόταση, ανταπάντησε με πονηρό
χαμόγελο.
-Εντάξει γέροντα, από χιούμορ καλά τα πας, αλλά θα μου πεις ποιος είσαι; γιατί μόλις μου
είπες τι θέλεις.
-Να περάσω; είμαι ο Νέος Χρόνος...
-χαααααα, θα γελάσουμε σήμερα, μα πέρνα, έχεις γούστο και προ πάντων φαίνεσαι ακίνδυνος κι
εγώ είμαι μόνος κατά μόνος.
Με πεταχτό βήμα για την ηλικία του, εισήλθε μάλλον χαρούμενος και κατευθύνθηκε προς το
καθιστικό, σαν να γνώριζε το χώρο από παλιά. Σαν μαγνητισμένος πλησίασε στο τζάκι, αφού δυο
βήματα πριν "έσπασε" τη μέση του κι απέθεσε την φιάλη πάνω στο μικρό τραπεζάκι που ήταν
ανάμεσα στις δύο αντικριστές πολυθρόνες. Τέντωσε τις παλάμες του προς την φωτιά και
αναφώνησε: "Μεγαλείον το πύρ της ειρήνης".
-Έχεις όνομα γέροντα; πώς να σε αποκαλώ; γιατί μάλλον η φιάλη με το αρχαίο κρασί, θα κρύβει
και χιλιάδες λέξεις μέσα της, που πρέπει να βγουν στον αέρα και να πετάξουν ελεύθερες μέσα
απ' τα στόματά μας, ώστε οι δονήσεις των ήχων τους να μας γεμίσουν συναισθήματα και να
νιώσουμε ζωντανοί, και πρέπει οι λέξεις να ξέρουν προς τα πού θα πετάνε κάθε φορά, προς τον
Θεαγένη ή προς τον.....
-Νέο Χρόνο!
-Μα έλα τώρα καλέ μου, λες Νέος Χρόνος και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο γέρος θα είναι ο
Παλιός ο χρόνος. Εγώ σε φανταζόμουν έναν νεαρό, με λαμπερό βλέμμα, καλοχτενισμένο, με γέλιο
ως τα ριζαύτια, με κουστουμιά απίθανη και καλοραμμένη, γραβατούλα ή παπιγιόν, σκαρπινάκι
λουστραρισμένο, γεμάτον χαρά κι ελπίδα και αισιοδοξία. Μπροστά μου βλέπω έναν σχεδόν
σερνάμενο κι απέλπιδα γέρο, πιθανόν και ραμολιμέντο, που έχει το νου του στο κρασί και
μοιάζει σαν από καιρό άστεγος.
-Άνοιξε με προσοχή κι αγάπη το κρασί, Θεαγένη και φέρε δύο κρυστάλλινα ποτήρια, μόνον μέσα
σε κρύσταλλο μπορεί να ζήσει ένα θαύμα, είπε και κάθισε αργά και αναπαυτικά στη μία
πολυθρόνα.
Στάθηκα για λίγο να απολαύσω τις κινήσεις του, που αν και αργές είχαν μια απόλυτη αρμονία
και εξοικείωση με τον χώρο, σαν να είχε ζήσει χρόνια μέσα σ' αυτό το σπίτι.
Γύρισα την πλάτη κι έκανα πέντε μικρά βήματα μέχρι να φτάσω στο μικρό σκρίνιο και να πιάσω
δυο ποτήρια. Με ευλάβεια σχεδόν, σεβόμενος τον ύμνο του φίλου μου στον κρύσταλλο, μετέφερα
τα ποτήρια και ακούμπησα με προσοχή το καθένα στη θέση του.
Το άνοιγμα της φιάλης απαιτούσε μια ιεροτελεστία κι έγινε με προσοχή, μην τυχόν κι αρχίζουν
να ξεφεύγουν οι λέξεις από μόνες τους και πριν την ώρα τους, βγαίνοντας από τον λαιμό της
φιάλης κι όχι απ' τον δικό μας, κάτω από το άγρυπνο και παρατηρητικό βλέμμα του γέροντα.
Του πρότεινα την ανοιχτή φιάλη:
-Θες να μας κεράσεις εσύ, μήπως ξέρεις κάποια λεπτομέρεια παραπάνω, για να έχει μεγαλύτερη
επιτυχία το συμπόσιο;
Χαμογέλασε κι έπιασε την φιάλη με τα δυο χέρια.
-Το μυστικό είναι ένα για όλα τα πράγματα που κάνεις, είπε με σχεδόν χαρούμενη και
σίγουρα πειστική φωνή, κάνοντας αργά και σταθερά, να ακουμπήσουν τα χείλια της φιάλης στα
χείλια του ποτηριού.
-Ποιο είναι αυτό;
-Η αγάπη, Θεαγένη και το ξέρεις, δεν θα κάνουμε ο ένας στον άλλον ερωτήσεις τόσο απλές. Θα
συνεννοούμαστε με τον καλύτερο τρόπο, μόνον όταν θεωρήσουμε ότι ο καθένας έχει απέναντί του
τον εαυτόν του. Έτσι και χρόνο θα κερδίσουμε και ειλικρινείς και απόλυτοι θα είμαστε.
-Εγώ πάντως αρχίζω να πιστεύω σιγά σιγά ότι είσαι ο Παλιός ο χρόνος, η λέξη "Νέος" δεν
παραπέμπει σε σοφία. Δεν ξέρω όμως γιατί να μου κάνεις αυτήν την πλάκα και γιατί σ' εμένα.
-Η αλήθεια είναι, ότι με ονομάσανε έτσι πριν πολύν καιρό. Είμαι από τους έμπειρους Χρόνους
κι έχω δει πολλά, μα πάρα πολλά στη ζωή μου. θυμάσαι στις αρχαίες τραγωδίες τον από μηχανής
Θεό; Κάτι παρόμοιο είμαι κι εγώ, αλλά σε επίπεδο χρόνων κι εποχών. Ο πατέρας μας ο Αιώνας,
μην νομίζεις ότι έχει πολλά παιδιά, τριαντατρία είμαστε όλα κι όλα. Κάνουμε κύκλο όλοι κι
ερχόμαστε στη Γη για να μετράμε τις μέρες των ανθρώπων και τάχα να τους φέρνουμε ελπίδες και
λύσεις στα προβλήματά τους. Στην ουσία τίποτε απ' αυτά δεν συμβαίνει και το μόνο που γίνεται
είναι ένας κύκλος. Εγώ έρχομαι σπάνια και μόνον όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη κι έρχομαι
έτσι, όπως είμαι πάντα.
-Δηλαδή οι άλλοι πώς έρχονται;
-Οι άλλοι; μα πριν το είπες, έρχονται σενιαρισμένοι φορώντας μάσκες και ψεύτικες γυαλιστερές στολές,
για να δείξουν ότι έρχεται κάτι νέο και να παρακινήσουν τους ανθρώπους να κάνουν προσπάθειες
για κάτι νέο.
-Τώρα τί άλλαξε; δεν υπάρχει πια τέτοια ανάγκη; ή ποια άλλη ανάγκη υπάρχει που ήλθες εσύ να
καλύψεις;
-Ας πιούμε και καμιά γουλιά από το "ουκ εκ του κόσμου τούτου" προϊόν της αμπέλου, μήπως και
η αλήθεια αρχίσει να φαίνεται μόνη της, αν και είμαι σίγουρος πως αρχίζεις να την θωρείς
έστω και αχνά.
Έφερα σχεδόν αστραπιαία και κόλλησα το ποτήρι στα χείλη μου και ρούφηξα με απληστία μια γενναία γουλιά, σαν να είχα νιώσει απειλή ότι θα που πάρουν το ποτήρι απ' τα χέρια και θα χανόταν για πάντα η μοναδική ευκαιρία να αισθανθώ για λίγο Ολύμπιος θεός που απολαμβάνει το νέκταρ του. Έμενα εκστασιασμένος από τη γεύση, το άρωμα και τον ήχο του οίνου. Ο φίλος διάβασε ανοιχτό βιβλίο τα μάτια μου κι ευχαριστήθηκε που θαύμασα τόσο πολύ το κέρασμα.
-Και εκλήθης λοιπόν για να κάνεις τί; να αλλάξεις κάτι δια μαγείας, να ρίξεις σεισμούς για να ταρακουνήσεις τον κόσμο, αστραπές για να τον φωτίσεις ή τεράστια θαλάσσια κύματα για να τον δροσίσεις; Έχουμε απ' όλα αυτά και δεν μας κάνουν ζάφτι, έφερες κάτι νέο;
-Ούτε έφερα κάτι νέο ούτε κανείς άλλος θα φέρει. Όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο και τα παλιά και τα νέα και τα καλά και τα κακά και τα λίγα και τα πολλά, βρίσκονται μέσα στον άνθρωπο. Όσοι είμαστε εμείς αυτοί που καλούμαστε να κάνουμε κάτι για το καλό του ανθρώπου, το μόνο που κάνουμε είναι μία προσπάθεια να αφυπνίσουμε όσο γίνεται περισσότερους κοιμωμένους.
-Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι ο ρόλος σου είναι παρόμοιος μ' αυτόν του ζυγού, έρχεσαι κάθε φορά που χρειάζεται να επέλθει κάποια ισορροπία, για να εξομαλύνεις ακραίες καταστάσεις και να σμιλεύσεις τραχιές σκέψεις και πράξεις που αποσυντονίζουν και ενδύουν με δυσαρμονία τους ανθρώπους και γενικά όλον τον ορατό και αόρατο κόσμο.
-Σωστά καταλαβαίνεις, αλλά δυστυχώς μόνον λίγες είναι οι επιτυχημένες φορές που συνέβη αυτό σε μεγάλο βαθμό.
-Με ποιο τρόπο επιτυγχάνεται αυτό; έχεις κάποια μαγικά κόλπα ή ακολουθείς την φυσική νομοτέλεια;
Συνεχίζεται
Τελευταία επεξεργασία:
8EAGENHS
Forum Leader
-Μαγεία δεν υπάρχει, η λέξη μαγεία θα χρησιμοποιηθεί μεταφορικά, μόνον για να περιγράψει το
αποτέλεσμα, όταν αυτό είναι ακριβώς όπως το θέλαμε. Η λύση είναι να ακολουθείς τη φύση και να μην
αφήνεις ούτε "σταγόνα" της να πάει χαμένη. Αυτή είναι η τροφή, ο αέρας, το μυαλό τα πάντα
του κόσμου, είναι ο ίδιος ο κόσμος.
-Περιλαμβάνει και την αντίδραση όλο αυτό το σχέδιο; γιατί κάτι τέτοιο σαν να αρχίζω να
καταλαβαίνω.
-Βεβαίως, η αντίδραση είναι από τα τελευταία όπλα. Όταν δίνεις στον άνθρωπο απλόχερα υλική
ευημερία, με σκοπό να μειώσει την αναζήτηση των υλικών αγαθών και να ασχοληθεί με την
εσωτερική του υπόσταση κι αυτός βλέπει ότι ο μόνος σκοπός της ζωής του είναι να συλλέξει
ακόμη περισσότερα υλικά, με αποτέλεσμα όχι μόνον να αποξενώνεται από τον αδελφό του, αλλά
και να τον εχθρεύεται, εκεί πρέπει να παρεμβληθεί κάτι σαν αντίδραση.
-Και ποιας έντασης θα είναι αυτή η αντίδραση; κάτι τυχαίο ή σύμφωνα με την απαιτούμενη τιμή
διόρθωσης ή μετακίνησης;
-Πάντα μα πάντα, είναι αυτή που μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος, ποτέ κάτι παραπάνω.
-Και ποιος ορίζει τις αντοχές του ανθρώπου;
-Μα ο ίδιος ο άνθρωπος. Δεν βγαίνεις έξω; δεν βλέπεις τί γίνεται; Όλοι διαμαρτύρονται για
κάτι που θαρρείς είναι αόριστο, όλοι λένε ότι "τελειώσαμε" κι όλοι συνεχίζουν μετά από λίγο
κανονικά τη ζωή τους, χωρίς να σκέφτονται ότι αύριο θα αντιμετωπίσουν πάλι το ίδιο πρόβλημα.
-Κατάλαβα τι εννοείς. Μας εμφανίζεται ένα μεγάλο πρόβλημα, νομίζουμε πως δεν μπορούμε να το
αντέξουμε, σταματάμε τις υπόλοιπες δραστηριότητές μας κι ασχολούμαστε με τη λύση του. Λύση
δεν βρίσκουμε, βρίσκουμε όμως έναν τρόπο να ελαφρύνουμε το βάρος τους προβλήματος ώστε να
μην μας κατατρύχει τόσο πολύ ή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόλις το καταφέρουμε,
επιστρέφουμε πάλι στα ίδια και δεν ασχολούμαστε με την εκρίζωση του προβλήματος, με
αποτέλεσμα αυτό να αναγεννάται ασφαλέστερο και δυνατότερο. Εσύ τι ρόλο θα παίξεις εδώ;
-Εγώ θα έχω έναν άχαρο ρόλο, αλλά αληθινό, θα είμαι το σκοτεινό φάσμα που χωρίζει το μάτι
της ψυχής του ανθρώπου από την λάμψη της ελπίδας. Θα απλώνομαι με την γέρικη κι ελεεινή
μορφή μου μπροστά σε κάθε ματιά σαν μαύρο παραπέτασμα και θα κρύβω τη λάμψη της ελπίδας.
-Έτσι ο άνθρωπος θα νομίζει ότι χάθηκαν οι ελπίδες και θα προσπαθήσει περισσότερο; Στην
ουσία όμως ουδεμία ελπίδα θα χαθεί, έτσι δεν είναι;
-Η ελπίδα δεν χάνεται ποτέ είτε την βλέπεις είτε όχι, είναι πάντα εκεί. Η προσπάθεια του ανθρώπου είναι διαφορετική και είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος της ελπίδας.
-Κι έτσι λοιπόν, βλέποντας να έρχεται ένας γέρος χρόνος, αντί για έναν χρόνο ζεν πρεμιέ όπως όλοι θα περίμεναν, ο άνθρωπος θα αναρωτηθεί αν πρέπει να δώσει βάση σε αγαθά που έρχονται και παρέρχονται ή σε αξίες διαχρονικές που τον γεμίζουν δύναμη στο μυαλό και στην ψυχή.
-Έτσι ακριβώς είναι. Και τώρα ήρθε η ώρα να σου πω γιατί σήμερα είμαι εδώ, γιατί επισκέφθηκα εσένα.
-Όποιος και να είναι ο λόγος, δεν θα είναι πια δυσάρεστος αφού τόσα πράγματα είδα με τα μάτια της ψυχής που μου άνοιξες.
-Ο πατέρας, ο Αιώνας, σε θέλει να γίνεις ένα από τα αδέλφια μας, θα είσαι ο Νέος Χρόνος του 2.045. Στην υγειά σου.
αποτέλεσμα, όταν αυτό είναι ακριβώς όπως το θέλαμε. Η λύση είναι να ακολουθείς τη φύση και να μην
αφήνεις ούτε "σταγόνα" της να πάει χαμένη. Αυτή είναι η τροφή, ο αέρας, το μυαλό τα πάντα
του κόσμου, είναι ο ίδιος ο κόσμος.
-Περιλαμβάνει και την αντίδραση όλο αυτό το σχέδιο; γιατί κάτι τέτοιο σαν να αρχίζω να
καταλαβαίνω.
-Βεβαίως, η αντίδραση είναι από τα τελευταία όπλα. Όταν δίνεις στον άνθρωπο απλόχερα υλική
ευημερία, με σκοπό να μειώσει την αναζήτηση των υλικών αγαθών και να ασχοληθεί με την
εσωτερική του υπόσταση κι αυτός βλέπει ότι ο μόνος σκοπός της ζωής του είναι να συλλέξει
ακόμη περισσότερα υλικά, με αποτέλεσμα όχι μόνον να αποξενώνεται από τον αδελφό του, αλλά
και να τον εχθρεύεται, εκεί πρέπει να παρεμβληθεί κάτι σαν αντίδραση.
-Και ποιας έντασης θα είναι αυτή η αντίδραση; κάτι τυχαίο ή σύμφωνα με την απαιτούμενη τιμή
διόρθωσης ή μετακίνησης;
-Πάντα μα πάντα, είναι αυτή που μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος, ποτέ κάτι παραπάνω.
-Και ποιος ορίζει τις αντοχές του ανθρώπου;
-Μα ο ίδιος ο άνθρωπος. Δεν βγαίνεις έξω; δεν βλέπεις τί γίνεται; Όλοι διαμαρτύρονται για
κάτι που θαρρείς είναι αόριστο, όλοι λένε ότι "τελειώσαμε" κι όλοι συνεχίζουν μετά από λίγο
κανονικά τη ζωή τους, χωρίς να σκέφτονται ότι αύριο θα αντιμετωπίσουν πάλι το ίδιο πρόβλημα.
-Κατάλαβα τι εννοείς. Μας εμφανίζεται ένα μεγάλο πρόβλημα, νομίζουμε πως δεν μπορούμε να το
αντέξουμε, σταματάμε τις υπόλοιπες δραστηριότητές μας κι ασχολούμαστε με τη λύση του. Λύση
δεν βρίσκουμε, βρίσκουμε όμως έναν τρόπο να ελαφρύνουμε το βάρος τους προβλήματος ώστε να
μην μας κατατρύχει τόσο πολύ ή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόλις το καταφέρουμε,
επιστρέφουμε πάλι στα ίδια και δεν ασχολούμαστε με την εκρίζωση του προβλήματος, με
αποτέλεσμα αυτό να αναγεννάται ασφαλέστερο και δυνατότερο. Εσύ τι ρόλο θα παίξεις εδώ;
-Εγώ θα έχω έναν άχαρο ρόλο, αλλά αληθινό, θα είμαι το σκοτεινό φάσμα που χωρίζει το μάτι
της ψυχής του ανθρώπου από την λάμψη της ελπίδας. Θα απλώνομαι με την γέρικη κι ελεεινή
μορφή μου μπροστά σε κάθε ματιά σαν μαύρο παραπέτασμα και θα κρύβω τη λάμψη της ελπίδας.
-Έτσι ο άνθρωπος θα νομίζει ότι χάθηκαν οι ελπίδες και θα προσπαθήσει περισσότερο; Στην
ουσία όμως ουδεμία ελπίδα θα χαθεί, έτσι δεν είναι;
-Η ελπίδα δεν χάνεται ποτέ είτε την βλέπεις είτε όχι, είναι πάντα εκεί. Η προσπάθεια του ανθρώπου είναι διαφορετική και είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος της ελπίδας.
-Κι έτσι λοιπόν, βλέποντας να έρχεται ένας γέρος χρόνος, αντί για έναν χρόνο ζεν πρεμιέ όπως όλοι θα περίμεναν, ο άνθρωπος θα αναρωτηθεί αν πρέπει να δώσει βάση σε αγαθά που έρχονται και παρέρχονται ή σε αξίες διαχρονικές που τον γεμίζουν δύναμη στο μυαλό και στην ψυχή.
-Έτσι ακριβώς είναι. Και τώρα ήρθε η ώρα να σου πω γιατί σήμερα είμαι εδώ, γιατί επισκέφθηκα εσένα.
-Όποιος και να είναι ο λόγος, δεν θα είναι πια δυσάρεστος αφού τόσα πράγματα είδα με τα μάτια της ψυχής που μου άνοιξες.
-Ο πατέρας, ο Αιώνας, σε θέλει να γίνεις ένα από τα αδέλφια μας, θα είσαι ο Νέος Χρόνος του 2.045. Στην υγειά σου.