Τα κοιταζα με δεος,οπως κοιταζει κανεις το χρυσαφι του ηλιου,με το βαρος μιας απειρης θλιψης να πεφτει πανω στην ψυχη μου σα χειμαρρος,σα βραχος,σαν την ανυπολογιστη θαλασσα.Απο μακρια ερχονταν μια μεθυστικη ευωδια δασους.Για πρωτη φορα στη ζωη μου συνειδητοποιησα οτι ειμαι μια μικρη,μια...