ΑΚΑΡΠΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ(ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ)

  • Δημιουργός θέματος xaris74
  • Ημερομηνία έναρξης

DeletedUser

Guest
Καποτε εμενα μονος μου μεσα στο βραδυ
και αρχισα να εξιστορω της ζωης μου τα παθη.
Ετσι λοιπον ξεκινησα να γραφω τραγουδια,
τραγουδια που ηταν παγερα και πονεμενα.
Τα τραγουδια μου δε λεγανε για αγαπες και λουλουδια,
μοναχα τραγουδια που ητανε απ τη ζωη μου βγαλμενα.
Οταν λοιπον εγραφα για της ζωης μου τους καημους,
αρχισα να μετρω τους αναστεναγμους.
Αναστεναγμους που πρικαλεσανε αγαπες πικρες,
μα τωρα ειναι εικονες παλιες.
Επειτα προσπαθησα να γραψω για καποια
που με εκανε πριν απο χρονια κομματια.
Επιασα λοιπον μολυβι και χαρτι,
χαρτι που με τυλιξες παλια μου αγαπη εσυ.
Ετσι κι εγω εγραψα με παθος γεματος την ιστορια μας τη μεγαλη,
αρχισα να μιλαω με λυπη γεματος για μια εποχη αλλη.
Ετσι λοιπον σκεφτηκα οτι τιποτα ορθιο δε μενει,
οτι τα παντα ρει και στη ζωη μονο το προσδοκουμενο δε συμβαινει.
Αφησα κατω την πενα και συλλογιστηκα,
πως τοτε σε ειχα εσενα και τωρα τιποτα.
Εχθες λοιπον που εμεινα παλι στο σπιτι μονος ,
μου ηρθε να γραψω πραγματα που σε κανεναν δεν εχω πει,
Εγραψα λοιπον ενα τραγουδι γιοματο πονους,
και δε θα γραψω τετοιο τραγουδι ποτε,αρχη,μεση και τελος,ολα εσυ.

Πως σας φανηκε το πρωτο τραγουδι μου;
Μου επιασε 2 δυτερολεπτα να σκεφτω τον καθε στιχο...
 

DeletedUser

Guest
Εχθες οπως πηγαινα να πιω λιγο νερο,
επεσε πανω σ ενα μιλουμενο αετο.
Πεταγε και εσκιζε τον ουρανο ολο καμαρι,
φτερουγιζε και ανοιγοκλεινε τα φτερα του ολο χαρη.
Και εκει που προσγειωθηκε διπλα που εγω ειχα καθησει,
ευχοταν η αγαπη του η μεγαλη να ειχε ζησει.
Τοτε τον παρηγορησα και ετρεχε το δακρυ,
τοτε καταλαβα οτι δεν ειμαστε μοναχοι.
Ευθυς του ειπα και εγω μια ιστορια δικη μου ,
μια ιστορια απ τα βαθη της ζωης μου.
Ο αετος αυτος εκλαψε,κι εγω εκλαια μαζι του,
ποταμι τα δακρυα,για τις δυο αγαπες,τη δικη μου και τη δικη του.
Μα ο πανσοφος γεροντας με τη ραχη τη φτερωτη,
μου ειπε κατι που με εκανε να αλλαξω γνωμη.
Μου ειπε οτι καποτε συνεβη κατι μεσα στου κοσμου την ιαχη,
Μια ιστορια που με εκανε να ζητησω συγνωμη.
Ο αετος αυτος μου ειπε τα εξης λογια:
Οποτε κατι καμαρι μου ποθεις,
ποτε απ το ρεμα μην παρασυρθεις.
Γιατι μην ξεχνας οτι ολοι για αυτο ειμαστε εδω,
για να αγαπαμε και να ζησουμε,μην το ξεχνας αυτο...

Αυτο που λετε συντροφοι με εκανε σταση να αλλαξω,
τη ζωη και τα λογια μου ολα να τα πεταξω.
Γιατι ο αετος τουτος ηταν πανσοφος θεος,
ηταν γεροντας με τα ολα του,τυπος φοβερος...
Ολο δικο σας παιδια...
 

DeletedUser

Guest
Και συνεχιζουμε...
Η θαυματουργη πηγη

Εχθες ηπια νερο απο μια μικρη πηγη,
μια πηγη που ηταν πολυ καθαρη.
Μια πηγη που οι θεοι ειχαν φτιαξει,
μια πηγη που πανω της πουλια ειχαν φωλιασει.
Αυτη η πηγη με το νερο το καθαριο,
ηταν η πηγη που μ εδωσε πολυ κουραγιο.
Γιατι ημουν τοτε λιωμα,
αλλα αυτη η πηγη με εκανε να μυριστω το χωμα.
Με εκανε τα παντα για τη φυση να καταλαβω,
με εκανε ενα χαμενο λεωφορειο να προλαβω.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Εχθες που πηγαινα τσαρκα στο πυργο τον λευκο,
μου ηρθε ρε παιδι μου να πεταξω μακρια.
Μου ηρθε να πεταξω οπως πεταξαν αλλοι απο τον τοπο αυτο,
να φυγω απο εδω περα,να φυγω στα βουνα.
Πνιγικα απο τις σκοτουρες τις πολλες,
προσπερασα τις ωραιες Σαλονικες.
Βρηκα τοτε ενα φιλο παλιο,
ενα παιδι πολυ καλο και πανω απ ολα Σαλονικιο.
Ηταν και αυτος του θανατα,
ειχε και αυτος δικο του σεβντα.
Ειχε μολις με την κοπελια χωρισει,
και ηθελε με καποιον να μιλησει.
Ηθελε να φυγει απο τα παλια,
να ανοιξει παλι τα παλια.
Αλλα κατι τον εμποδιζε,μια απογοητευση μεγαλη,
μια απογοητευση που δεν ειχε δει αλλη.
Τοτε μιλησα μαζι του και μου εξηγησε πως και γιατι,
του ειπα οτι ειμαστε και οι δυο για την κλινικη.
Γελασε τοτε ο φιλος μου ο καλος,
τον ενιωσα παρολο που δεν ηταν κολητος.
Αφου του εξηγησα κι εγω τι περνω,
μου ηρθε μια τρελη ιδεα,για να τα ξεπερασουμε να πιασουμε το χορο.
Γιατι ο πονος μονο με πολλη χαρα γρηγορα περναει,
και ο χορος σαν να κρατα μαχαιρι να τον κοψει στα δυο καρτεραει.
Εκτονοση το λενε,διασκεδαση και αλλα πολλα,
για μενα ειναι το καλυτερο φαρμακο οταν εχω σεβντα.
Ετσι που λετε,πιαστηκαμε στου δρομου την ακρη,
ζεμπεκικο χορευαμε μα πολυ μερακι.
Και μολις σε δεκα λεπτα,
ξεχαστηκαμε και φυγαμε μακρια.
Βαλαμε πλωρη χωρις σκοτουρες πια,
φυγαμε λοιπον και ημασταν και οι δυο καλα.

Οριστε αλλο ενα...
 

DeletedUser

Guest
Προχθες ειχα μια καρδια,
σημερα δεν εχω τιποτα.
Εχθες ειχα μια Σαλονικια,
σημερα παλευω με τα κυματα.
Προχθες ειχα ενα μικρο απο τον παραδεισο κομματι,
σημερα κοιμαμαι μονος μου στο αδειανο κρεβατι.
Εχθες φιλουσα την αγαπη μου,
σημερα εχω εναν καημο.
Εχθες ειχα το μυαλο μου,
σημερα το εχω χασει και αυτο.
Προχθες ειχα εσενα να μ αγκαλιαζεις,
σημερα μονο μου φωναζεις.
Εχθες ειχα εσενα διπλα μου,
τωρα εισαι μακρυα μου.
Εχθες ησουν κοντα μου,
τωρα δε σε βλεπω,ελα στην αγκαλια μου.

Αυτο ειναι για καποια συγκεκριμενα απο μενα...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Προσωπα με πεπλο μονιμως σκεπασμενα,
κορμια χωρις καποιο σκοπο,απλως παραμερισμενα.
Αυτη ειναι που ζουμε η κοινωνια,
γεματη αδικιες και πολλα αλλα "μεγαλεια".
Εχω ακουσει ανθρωπους σοφους,
δασκαλους μεγαλους και τρανους.
Απο αυτους διδαχτηκα και ξερω αρκετα,
ο καθενας με εμαθε κατι χωριστα.
Ο ενας ο γεροντας,ο πανσοφος ο τρανος,
ηταν θειος δικος μου,μεντορας σωστος.
Εκεινος με διδαξε τι θα πει να εισαι ρομαντικος,
εκεινος με μυησε στην τεχνη αυτη,ηταν φοβερος.
Μου εμαθε οτι για να εισαι ρομαντικος,
πρεπει πρωτα να εισαι ανθρωπος για τα παντα ικανος.
Ο δευτερος που για θεματα του ερωτα ηταν ειδικος,
αδερφος μου ειναι,για την ηλικια του πολυ σοφος.
Ειναι ετων εικοσι δυο,και εμπειρος για ολα αυτα,
πιο εμπειρος απο τριαντα δυο,ακομα και απο ατομο στα εικοσι εφτα.
Με διδαξε την αξια του της αγαπης,
μου εμαθε οτι αν δεν προσεχεις θα πεσεις θυμα απατης.
Πρεπει να εισαι ρομαντικος,
πραγμα που σε διδαξε καποιος αλλος σοφος.
Πρεπει θαρρος να εχεις και κουραγιο,
κι αν απογοητευτεις,ο πονος θα περασει,μα τον αγιο.
Ρομαντισμο,πιστη και θαρρος,
Αυτα μου εμαθε ο αδερφος,διδασκαλος μεγαλος.
Ο τριτος,ο καλυτερος,στη θρησκεια μας μοναδικος,
ιερεας ηταν για μενα μεγας,στο κηρυγμα για το χριστιανισμο φοβερος.
Αυτος μου εμαθε πως το Χριστο να αγαπαω,
αυτος μου μετεφερε οτι εγω δεν οραω.
Μου ειπε για πολλα και διαφορα ο παππους μου,
φοβερος και τρομερος,οτι και να πω,ο λογος του λογος μου.
Οταν κατι πραγματικα στη θρησκεια μας ποθεις,
μονο τοτε απο τα παθη θα λυτρωθεις.
Αυτος ηταν λογος δικος του,
κανενας δεν υπαρχει για μενα ισαξιος του.
Απο τρεις σοφους εμαθα τη ζωη,
απο αυτους απεκτησα γνωση και ψυχη.
Ηρθε η ωρα να γινω κι εγω οδηγος,
του ανηψιου μου να γινω μεντορας καλος.
 

DeletedUser

Guest
Και ιδου ενα που με ηρθε σημερα...

Θα σας πω ενα τραγουδι ερωτικο,που δεν θα κρατησει ενα λεπτο
Ειναι ενα τραγουδι πλατυ,για μια αγαπη αληθηνη.
Ηρθες και ολα αλλαξαν στη στιγμη και ο ερωτας ηρθε χωρις χρονιτριβη.
Εφερες το φως μες το σκοταδι,ελα παρε με η νυχτα ειναι μαυρη.
Και οταν πηρες του χωρισμου το δρομο,εμεινα να σε κοιταω μονο.
Ησουν για μενα η ζωη μου,αναπνοη μου.
Ησουν για μενα η αληθεια και τωρα μεινανε μονο συντριμια.
Και εκει που ημουν μες τη μοναξια,θυμιθηκα τα βραδια τα παλια.
Να σε ξεχασω δεν γινεται φως μου,εισαι για μενα ο ανθρωπος μου
Εφυγες και επεσα σε στενοχωρια,δεν ηξερα τι να κανω που ημασταν χωρια.
Ητανε τα πρωτα χρονια δυσκολα,τα επομενα αντιστοιχα,αλλα συλλογιστηκα,
πως δεν σαγαπω,το μεγαλυτερο μου λαθος ηταν αυτο,
γιατι παντα σε αγαπουσα για μια ζωη,παντα σ αναζητουσα στην πολη αυτη.
Ελα ομως που δε σε βρισκω εδω,αλλα σε εχω στην καρδια σαν φυλαχτο.
Προσπαθησα να καποια αλλη,αλλα δεν ξεχνιεσαι αγαπη μου μεγαλη.
και οσο σε φερνω στο μυαλο μου δεν ξερω τι να σκεφτω,
την κολαση που με φεραν αλλοι,η την αγαπη μου που ειναι πιο μεγαλη.
Ελα πισω για μια φορα,να σε εχω διπλα μου για μια βραδια.
Ελα διπλα μου για ενα λεπτο,αυτο μονο ζηταω γιατι σε αγαπαω.
Ισως να σε εχω και να μην το ξερω,διπλα μου να σε εχω και να μην το ξερω.....
 

DeletedUser

Guest
Χεχεχεχεχεχε

[8EA]Το spam δεν επιτρέπεται στο κεντρικό φόρουμ. 10 οι πόντοι ποινής.
8EAGENHS [/8EA]
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

Guest
Χεχεχεχεχεχε

[8EA]Το spam δεν επιτρέπεται στο κεντρικό φόρουμ. 10 οι πόντοι ποινής.
8EAGENHS [/8EA]


For God s Shake,αλλα δε θα σχολιασω περεταιρω!!!
Τελος παντων,συνεχιζω γιατι πολυ το εχω παραμελησει αυτο το τοπικ...

Ετοιμο ειναι το συννεφο να ριξει βροχη,
Ετοιμο ειναι της Σαλονικης να ποτισει τη γη.
Μα τι εγινε,γιατι το συννεφο αυτο να θελει να ριξει το νερο του εδω;
Συννεφακι,συννεφακι,μην μας πλημμυρισεις σε παρακαλω,
μονο ριξε τη βροχη σου σε τοπο μακρινο.
Μα αν θελεις να το ριξεις και σε βαραινει πολυ,
μην διστασεις να το ριξεις στης Σαλονικης τη γη.
 

DeletedUser

Guest
Το έχω παραμελήσει πολύ αυτό το τόπικ τελικά
Για πάμε μία φανταστική ιστορία...


Με λένε Χάρη και έχω μια ιστορία να σας πω,
πίστεψα πως στη ζωή είχα πολλά να δω.
Και είχα δίκιο,είδαν πολλά τα μάτια μου,άκουσαν πολλά τα αυτιά μου,
αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βρώ πάλι τον έρωτα μου.
Τον έρωτα που ο άνεμος σκόρπισε,τον έρωτα της ζωής μου,
σε μία στιγμή το πάθος χάθηκε,έχασα κάθε ίχνος της ψυχής μου.
Είχε όνομα εμπνευσμένο από τον Μέγα στρατηγό,
από τον Αλέξανδρο τον τεράστιο,τον φοβερό μαχητή,το όνομα ήταν στο θηλυκό.
Και έφυγε από κοντά μου,λες και ήθελε από πάντα να φύγει,
έφυγε μακρυά μου,λες και την κατεδίωκε κάποιος σε ανελέητο κυνήγι.
Έπιασα τότε το κινητό μου,πάνω στη θλίψη την πολλή,
έχασα το μυαλό μου,μια έκπληξη ξαφνική.
Είδα ότι είχα ένα μήνυμα μεγάλο,που ένας φίλος μου έστειλε κολλητός,
τα έχασα,με είπε ότι εκείνη την έπεφτε σε άλλον,σε φίλο που ήτανε παλιός.
Βαστάτε αδέρφια την ψυχή μου,
έχασα με μιας την αναπνοή μου.
Αλλά σκέφτηκα αμέσως μετά,
πως δεν έχουν αξία όλα αυτά.
Σκέφτηκα τότε όπως ο Αλέξανδρος,ο μεγάλος στρατηγός,
συνετά σκέφτηκα αργότερα όπως θα έκανε αυτός.
Έχασα τον έρωτα της ζωής μου θαρρώ,
αλλά μπορεί κάποτε να βρω ο διψασμένος από αλλού να πιώ νερό.
Πέρασαν οι μήνες,πέρασαν τα χρόνια,
και είδα ότι υπήρχε μια κατάσταση σχεδόν αιώνια.
Κανένα θηλυκό δεν με τρέλανε τόσο,
όλες θέλανε να πουληθούνε όσο όσο.
Τότε η καρδιά μου έγινε ψυχρή,
σαν τους πάγους,ακόμα πιο παγερή.
Ο παλιός μου έρωτας έκλαιγε εμπρός μου,
αλλά είχε χαθεί τότε ο παλιός εαυτός μου.
Είχα πολλά σχέδια στο μυαλό μου,
ποτέ δεν ήθελα πια να γυρίσω στο παρελθόν μου.
Αλλά τα δύο γαλάζια μάτια της όταν με κοίταξαν ευθεία στα δικά μου,
έχασα σώμα,γη και ουρανό,έχασα ξανά τα λογικά μου.
Ήθελα να έχω στην αγκαλιά μου το κοριτσάκι μου,
αλλά τέλειωσε πλέον αυτό,έμεινε το μεράκι μου.
Έμεινα τελικά στον κόσμο αυτό μόνος,
αβάσταχτος ήταν στην αρχή ο πόνος.
Τότε,σαν από όνειρο όταν εικοσιπεντάρισα,
τον έρωτα μου τον μοναδικό ξανασυνάντησα.
Τα μάτια της ήταν κουρασμένα,μάλλον βαρέθηκε τη ζωή,
πήγε να πέσει από ψηλά,από τους σπιτιού της την οροφή.
Καθώς εκείνη το σκεφτόταν για λεπτά ατέλειωτα,
θυμήθηκα τα βράδια που πέρασα τα αξημέρωτα.
Έφτασα δίπλα της σαν κεραυνός,
έμοιαζα-Θεέ μου- σαν τρελός.
Δεν ήθελε να ζήσει άλλο,δεν ήθελε μαζί μου να είναι,
παρόλο που της υποσχέθηκα πολλά και της έλεγα "στη ζωή μείνε".
Έφυγε στα εικοσιπέντε του ο έρωτας μου,έφυγε μακρυά μου,
στο κρεβάτι μου μόνο,στα όνειρα έρχεται κοντά μου.
 
Κορυφή